Południowy wiatr

Kiedy dzisiaj wracałam z łąki myślałam, że to może sen. Ale są zdjęcia, na których widać wyraźnie, że nie są spłoszone, nie ma próby ucieczki, jest za to spokój i senność po obfitym posiłku. 

A zaczęło się od tego, że zmęczona bezowocnymi wyprawami na Maruńskie Łąki za szosą postanowiłam odwiedzić stare kąty, czyli południowo wschodni kraniec mojej Dużej Łąki. Sytuacja była wyjątkowo korzystna, bo wiatr wiał od południa. Wiedziałam, że jeśli one tam są to na pewno mnie nie poczują. Zobaczyłam je w odległości około 100 metrów, koza i sarniak. Ubrana „po cywilnemu” podchodziłam krok za krokiem, z duszą na ramieniu, że uciekną, ale one nie zamierzały. Podnosiły głowę raz jedno raz drugie, spoglądały na mnie, po czym wracały do jedzenia. Widziały mnie jak na dłoni a jednak nie reagowały. Powoli skracałam dystans pstrykając zdjęcie za zdjęciem, bo przecież zaraz się spłoszą. W odległości jakichś 10 metrów widziałam jak młodsza ziewa a starsza przymyka sennie oczy. Obie zaczęły się trochę wiercić i w pewnym momencie zniknęły mi z oczu. Wyostrzyłam i zobaczyłam, że … położyły się. Stałam długą chwilę zdumiona, powoli odwróciłam się i idąc w kierunku domu myślałam, kto mi uwierzy? Ale mam przecież zdjęcia, mam zdjęcia.