Białe ptasie duszki.

To był listopad 2012 roku. Obdarowana przez Andrzeja Waszczuka 400 milimetrowym obiektywem obchodziłam dzień w dzień Maruńskie Łąki nawet, jeśli było pochmurno i deszczowo. A tak było w ten dzień, kiedy je spotkałam. Szłam sobie nad rowem, ględząc przez telefon, bo od godziny nic się nie nawinęło przed oczy, gdy zobaczyłam lecące od strony lasu spore stado jakichś dziwnych małych ptaszków. Przelatując z krzewu na krzew zbliżały się coraz bardziej a ja zamiast natychmiast zakończyć rozmowę, wyłączyć telefon albo go po prostu rzucić w trawę zaczęłam przepraszać, że już musze kończyć, muszę się rozłączyć, bo właśnie nadlatuje …, i tym podobne bzdury. Przy 400 milimetrach muszę stać minimum 3,5 metra od delikwenta, czego wówczas nie byłam świadoma. Stałam tuż pod leszczyna, na której właśnie usiadły, malutkie białe z bardzo długimi ogonkami, raniuszki.  Zaczęłam rozpaczliwie szukać ostrości a one siedziały mi przed nosem i zjadały jakieś leszczynowe szkodniki. To mogły być moje pierwsze piękne zdjęcia zrobione z bliska. Z tamtego spotkania nie ma żadnych, zostały tylko wspomnienia. Po kilku dniach znowu je spotkałam, ale już nie tak duże stado i siedziały bardzo wysoko na brzozie. 

Widziałam je też zeszłego  roku, o czym pisałam w poście „Wiosna 2013”, a tej wiosny często je słyszałam koło naszej starej piwnicy. Spore stadko spotkałam w tym tygodniu, wracając z wyjątkowo pięknego spotkania z sarnami, ale wtedy nie w głowie mi były raniuszki. Kolejny spacer na Maruńskie Łąki odbył się w piątek. Tuż po piątej księżyc świecił odziany w „lisią czapę” a to oznacza deszcz.

Ale gdy przed siódmą okazało się, że z deszczu nici i księżyc „lisią czapę zdjął”, 

spakowałam się i poszłam na kuszące mgłami łąki

i do bobrzego bagna

 i znowu na łąki. 

Syciłam oczy jesienią, 

gdy wtem już w powrotnej drodze usłyszałam miękkie, ale dość głośne dzwonienie, to stado raniuszków właśnie przelatywało mi nad głową. Zdążyłam uchwycić tylko cztery, ale dobre i to. 

Na drodze między łąkami Marii zaczepiła mnie sikora bogatka wyraźnie domagając się zdjęcia, niestety siadała zbyt blisko. 

A po powrocie do domu okazało się, że stadko raniuszków, które widziałam na łące, buszuje w moich dębczakach. 

Raniuszki żywią się owadami, ich jajami i larwami, wydłubując je spod kory, zbierając z gałęzi i listków. Zjadają także miękkie nasiona i owoce, jednym z ich ulubionych krzewów jest trzmielina, która tego roku wyjątkowo obrodziła. 

Miejmy nadzieję, że zima nie będzie zbyt mroźna. By raniuszki nie głodowały powieśmy trochę słoniny i wysypmy siemię lniane, mak, konopie czy rzepak w karmnikach a te śliczne białe ptasie duszki odwdzięczą nam się wiosną zjadając komary, meszki i inne dokuczliwe, małe stwory.