Spotkanie w łanie

„Tej nocy mrok był duszny i od żądzy parny,
I chabry, rozwidnione suchą błyskawicą,
Przedostały się nagle do oczu tej sarny,
Co biegła w las, spłoszona obcą jej źrenicą, —
A one, łeb jej modrząc, mknęły po sarniemu,
I chciwie zaglądały w świat po chabrowemu.”

(B.Leśmian  Łąka)

Już w lipcowe poranki widywałam na łąkach sarnie pary. Takie tam wspólne spacery, śniadania czy poobiednie drzemki. Teraz zaczęło się na dobre. Ona wabi go zapachem i głosem, on z pyszczkiem przy ziemi szuka tego zapachu i nasłuchuje. Niby jest zajęty jedzeniem, niby obojętny, ale cały czas zmierza do celu. Kiedy nadchodzi właściwy moment, czyli ów „mrok duszny i od żądzy parny”, prawie nie rozstają się ze sobą. Pędzą po łąkach w szalonym galopie przerywanym przez nagłe zwroty, udawane ucieczki, zawsze z sygnałem „jak mnie nie dogonisz, to będę za drugim z brzegu krzaczkiem tarniny”. Ta gwałtowna faza zalotów odbywa się późnym wieczorem, albo jeszcze przed wschodem słońca. Potem przychodzi zmęczenie i czas na regeneracje sił. Czasem kolejna porcja amorów zaczyna się już koło południa. Jednak minionej niedzieli koło południa odbywało się pławienie w prześlicznych okolicznościach przyrody. 

Ona na górce, zatopiona po uszy w miękkim łanie żyta delikatnie zgryzała co dojrzalsze kłosy. 

On w dolince wylegiwał się po zapewne upojnym poranku. 

Dzisiaj wczesnym rankiem w lucernie spotkałam pana kozła samopas. 

Tak to już u nich jest, wykonał obowiązki małżeńskie, zaraz potem bezszelestnie i bez żalu rozwiódł się, wpadł do domu na śniadanie, po czym ruszył na poszukiwanie nowej partnerki. 

Czy mu się to udało opowiem innym razem.

Małe cuda natury

Słonecznie, gorąco i parno, taką pogodę lubią najbardziej.  Ich ulubione miejsca to łąka i łany kwitnących kwiatów, ulubione kolory to odcienie lila, różu i niebieskiego, a ulubione zapachy to lawenda, macierzanka i oregano. Jeśli chodzi o smak to zdecydowanie wygrywa oregano. Tłumnie obsiadają rosnące przy łące nad stawem kępy i nurzają się w rozkoszy bez pamięci. Właśnie w środku gorącego lata pyłek jest najsłodszy, a nektar ze zwykłego lekko kleistego syropu zmienia się w napój bogów. Jeszcze jedna roślina, jeszcze jedna kiść i jeszcze kilka kielichów wypełnionych najprzedniejszym winem. Póki słońce i żar swoistego tańca poszukiwań tej jednej, jedynej, najwspanialszej kropli nie da się przerwać. Dopiero chłód wieczoru przynosi na kilka godzin opamiętanie. Rankiem, gdy tylko słońce osuszy skrzydła z kropel rosy zaczynają ucztę od nowa. Małe, delikatne, kruche i zachwycające, cuda natury – motyle.