Jesień nad Kiermasem

Buczenie bąków ucichło już na początku lata, rokitniczki, potrzosy, trzcinniczki śpiewały jeszcze przed miesiącem, a teraz? Teraz nad Kiermasem panuje cisza, 

cały ten cudowny, wiosenno-letni ptasi rejwach zniknął i z rzadka tylko można usłyszeć pierwiosnka czy sikory. Za to zawsze można liczyć na wiatr grający w berka z trzcinami lub popędzający wodę, by szybciej płynęła. 

I kiedy się nie wypatruje i nie nasłuchuje, a tylko zwyczajnie słucha i patrzy, niczego nie oczekując, wtedy może nas spotkać niespodzianka. Najpierw dociera do mnie delikatny, trochę monotonny brzęk szarpanych pojedynczo strun. Nie jest łatwo wśród szarzejących, kołysanych wiatrem trzcin, poprzetykanych rudawymi pałkami dostrzec źródło owego dźwięku 

i dopiero po jakimś czasie, całkiem blisko dostrzegam obejmującego łapkami trzcinową gałązkę beżowego samczyka wąsatki. 

Po chwili tuż obok przysiada samiczka oraz drugi samczyk. 

Niespodziewanie cała trójka daje nura w dolne partie trzcin. Wszystko ucicha na dłuższą chwilę 

i dopiero gdy siedzący w zakolu wędkarz opuszcza stanowisko okazuje się, że wąsatki żerując nisko w trzcinach zatoczyły spore koło i znowu są w pobliżu mostu i znowu słychać ich nawoływanie. Wolą prawy brzeg bo wiatr pędzący z górki gładko przelatuje przez pierwsze napotkane trzciny i z impetem wpada w te lewobrzeżne, targając nimi niemiłosiernie. Tym razem pierwsza pokazuje się samiczka, dalej oba samczyki i niespodzianka, jest i druga samiczka, więc są dwie pary. 

Pewnie za pierwszym razem przegapiłam. Krótka narada, jakieś niesnaski między samczykami i ponowny nur w trzciny. 

Mając nadzieję, że znowu przylecą postanawiam schodkami zejść z mostu i poczekać na nie trochę bliżej wody. Przylatują i zaraz zaczynają żerować, od czasu do czasu zerkając, czy nie zamierzam wejść na ich teren. 

Kolejny wędkarz ma dosyć siedzenia na wietrze i wtedy odlatują w stronę jeziora Isąg. Jesień nad Kiermasem wypełnia się powoli i dokładnie. Listek po listku żółknie, płowieje trzcina za trzciną, taka jest kolej rzeczy. 

Pocieszające jest to, że w krótkie jesienne i zimowe dni tęsknotę za ptasim gwarem koić będą łagodne pobrzękiwania wąsatek. 

Jest za co przyrodzie dziękować.