Kapryśny dzień

Od rana wiało i przywiało ciężkie chmury, z których zaczął sypać mokry śnieg. Temperatura powoli spadała poniżej zera, wiatr stawał się bardziej porywisty, a na niebie zaczęły pojawiać się coraz to większe błękitne łaty. 

Płatki mokrego śniegu zmieniły się w suchą bielutką kaszę czasem z grubszego przemiału a czasem drobniuteńką tak, że wiatr porywał ją w górę tworząc nad łąką tumany srebrnego pyłu. 

Rosnący przy drodze głóg wciąż jeszcze pełen owoców pysznił się czerwienią. 

Mazurki zamiast w słoneczniku buszowały dzisiaj w ligustrze, bo kto jak kto ale mazurki zawsze wiedzą, jaka będzie pogoda i, że akurat dzisiaj lepiej siedzieć w gęstym krzewie niż na otwartej przestrzeni. 

Pigwa wielokrotnie przemrożona rumieniła się w słońcu kusząc ptaki, ale amatorów nie znalazła. 

Nagle niebo ponownie zasnuły potężne szare chmury i rozpoczęła się śnieżyca. 

Większość ptaków skryła się w sosnach, świerkach, ale dzięcioł nie zdążył i przeczekiwał największą nawałnicę przyklejony do pnia jabłoni. 

Śnieg sypał i sypał układając się zwyczajnie na gałęziach starych drzew, 

finezyjnie na mniejszych gałązkach, 

albo zalegał leniwie na łąkach. 

Wreszcie przestało padać, na niebie znowu pojawiły się błękity i będący w pierwszej kwadrze księżyc. 

Ziębom i trznadlom zbierającym ziarno prosto z ziemi widmo głodnej nocy zajrzało w oczy. 

Zasmucone tym, że znowu zaczyna prószyć czekały aż nienasycone bogatki wyniosą się z karmnika wtedy i one zdążą jeszcze coś przekąsić przed snem. Noc jak to zimą zwykle bywa przyszła szybciutko ustrojona w granatową suknię z gwiazd, którą silny wiatr targał i zazdrosny próbował zasłonić chmurkami. 

Taki to był dzisiaj urozmaicony, kapryśny dzień.