Życie wraca nad Żurawi Staw

Zawsze myślałam, że jestem cholerykiem, coś mnie wścieknie, wyzłoszczę się i po chwili wszystko wraca do normy. Gdyby tak było ten post powinien był powstać 18 maja. Jednak to, co się wydarzyło na Żurawim Stawie na długo zaległo mi ciężkim kamieniem na sercu. Jakieś trzy tygodnie temu idąc nad staw spotkałam dwóch młodych ludzi na rowerach. To nie jest dobra rowerowa trasa, więc zdziwiła mnie ich obecność. Dwa dni później zauważyłam, że woda w stawie nieco opadła. 

Po kolejnych dwóch dniach to już było około 40 cm. Ptaki jednak trzymały sie dzielnie.

Koszmarna prawda wyszła na jaw po tygodniu. Kiedy doszłam do ścieżki prowadzącej nad staw zauważyłam ślady kół. Rośliny, które za każdym razem tak skrzętnie omijałam były zgniecione, zniszczone, w większości martwe. Nie chciałam wierzyć w to, co widziałam, a jednak, kiedy dotarłam do celu okazało się, że bobrza tama w swej głównej części była rozebrana, poziom wody obniżony o więcej niż pół metra, a na zachodnim brzegu zobaczyłam ślady kładów, które wjechały do stawu, przejechały łukiem może 30 metrów niszcząc gniazdo perkozka i wyjechały na brzeg. Kładowcy oczyścili maszyny z roślin i szlamu, zjedli batonik, wypili napój energetyzujący, bo przecież strasznie się zmęczyli, zostawili papier i puszki na brzegu i ruszyli w dalsza drogę po lesie. Czyżby młodzi ludzie, których spotkałam tydzień wcześniej robili przygotowania do kładowego wypadu na staw. Zepsuli bobrzą tamę, by obniżyć poziom wody, a tym samym umożliwić sobie wjechanie do stawu by potaplać się w błocie. 

Przed oczami stanęło mi to, co mogło się tu wydarzyć. Kłady zakleszczone w przybrzeżnym mule ryczały nie mogąc jechać dalej, oszalałe ze strachu ptaki porzucały gniazda, porzucały pisklęta i uciekały, by ratować życie. Wreszcie nad stawem gdzie zwykle było słychać dziesiątki ptasich głosów zapadła martwa cisza. To, co się ostało trwało w rozpaczliwym milczeniu i zadumie nad ludzką głupotą, egoizmem i okrucieństwem. Potem nadeszła noc i kolejne trzy doby a ptaki nie wracały. Pisklaki i zarodki rozwijające się w opuszczonych jajach, pozbawione życiodajnego ciepła umarły. Są w stanie przetrwać kilka godzin w słońcu, ale nie cztery dni, a zwłaszcza zimne jeszcze noce. Trzy miesiące rozwijającego się życia poszło w niwecz w ciągu kilku minut. Dziś nad stawem już nie unosi się zapach gnijących roślin. Bobry prędzej czy później naprawią tamę, staw napełni się ponownie wodą, ale ptaki, które wyprowadzają tylko jeden lęg nic już nie zrobią, nic nie wróci życia ich potomstwu, ten rok jest dla nich stracony. Żurawia para na szczęście tydzień wcześniej wyprowadziła młode i po kilku dniach znowu zaczęła wracać na noc do gniazda. Na krótko tylko zamilkły żaby. 

Wciąż słychać i widać gniazdujące na drzewach brodźce, wróciły dwa gągoły, 

ale są niezwykle płochliwe.

Widuję dwie pary krzyżówek i kilka kaczorów, 

ale tylko jedna kaczka wodzi trójkę młodych. 

Pojawiła się też para perkozków. 

Życie powoli wraca na Żurawi Staw. Na jak długo?