Para idealna

Od czasu, kiedy pisałam, że poróżniły się z dzwońcami, nie widywałam ich. Pomyślałam nawet, że się obraziły i przeniosły gdzieś w okolice stajni, bo stamtąd czasem dobiegał ich świergot, aż tu nagle tydzień temu z samego rana zobaczyłam na śliwie samczyka. 

Czyścił dziób i piórka, otrzepywał się, kto wie skąd wracał? 

Następnego dnia z drugiej strony domu zobaczyłam ich oboje i sprawa się wyjaśniła. Zakładają gniazdo w tui przy ganku. Najbardziej pracowite są rano. Latają po materiał oboje, przylatują z powrotem razem, ale tylko ona przynosi budulec, bo wie najlepiej, co się do budowy gniazda nadaje. Są niezadowolone, kiedy stoję pod świerkiem z rozstawionym statywem. Ona czasem zawraca i siada z drugiej strony świerka, a czasem na orzechu by widzieć i mnie i wlot do gniazda. On przysiądzie na dachu lub na tui, tuż obok tej, w której budują gniazdo i bacznie mnie obserwuje. Wiercą się niespokojnie w końcu zaczynają ze sobą rozmawiać.

- Nie bój się, przecież ona nam nic nie zrobi.

- A skąd wiesz?

- Przecież stoi tu prawie codziennie i nigdy się nic nie stało, nawet wtedy jak ci sianko z dzioba wypadło.

- Ale nie odlecisz beze mnie?

- Przecież wiesz, że będę tu na ciebie czekał.

I ona wlatuje z piórkiem lub siankiem w dziobie, by jak najlepiej wymościć gniazdeczko dla dzieci, które wkrótce przyjdą na świat. A on siedząc na gałązce wystawia swą przepięknie ubarwioną pierś by ona, jak tylko skończy robótkę przy gnieździe zobaczyła, że on na nią czeka i coraz bardziej ją kocha. Po czym znowu lecą razem po nowe piórka, suche trawki, badylki.

To, co przynoszą wzbudza czasem zazdrość dzwońca, przysiada w pobliżu licząc na to, że ona coś zgubi.

Ale ona jest perfekcyjną żoną i gospodynią, a on równie perfekcyjnym mężem i bodyguardem. Para idealna – makolągwy.