Bobrze Bagno

Wczoraj przez większość dnia byłam poza domem. Wróciłam zmęczona i na nic, nawet na zdjęcia nie miałam ochoty. Tak mi się zdawało do 18.00 Potem jednak pomyślałam, że wszystko stąd, że nie byłam ani na łące ani w lesie. Na staw było zdecydowanie za mało czasu, ale do Bobrzego Bagna  blisko zwłaszcza, że i tak tylko popatrzę i wrócę do domu. Przy Marunce pasły się żurawie, 

Maruńskie Łąki wyglądały pięknie i samo to już mi wróciło chęć do życia. 

Na nic nie licząc, jednak po cichutku zakradłam się nad bagno i zaraz na wstępie przywitał mnie głośny plusk gdzieś w okolicy północnego żeremia. O ho, ho, czyżbym wreszcie miała dostąpić zaszczytu spotkania. Po chwili usłyszałam skrobanie, ale nie wiedziałam skąd dochodzi i dopiero po delikatnych falach biegnących po porośniętej rzęsą wodzie doszłam. 

Przy niemal zatopionej kłodzie siedział bóbr, zrywał namoczoną korę i zjadał ją. Powolutku przechodziłam od drzewa do drzewa by być bliżej niego, a on kręcił się, wiercił, wreszcie wtarabanił się na górę i dalej zajadał. 

Tymczasem w pobliżu żeremia inny bóbr ścierał sobie zęby.

Temu na kłodzie w końcu się znudziło, zsunął się do wody, popłynął w moim kierunku i … zobaczył mnie. 

Pływał wzdłuż brzegu w końcu obrał kierunek prosto na mnie. 

Nie spodobało mi się to. Przypomniała mi się historia, kiedy jeden znajomy Marian oznajmił, że musi odwiedzić brata w szpitalu. Okazując zainteresowanie zapytałam, co się bratu stało, a Marian na to, że bóbr go ugryzł. No ludzie kochani, jak to bóbr? Okazało się, że brat zobaczywszy miotającego się w rybnym basenie bobra, diabli wiedza, po co tam wlazł, sam też tam wlazł, by boberkowi pomóc, ale boberek tego nie zrozumiał i ze strachu dziabnął brata w nogę. Ilekroć idę na bobry, przypomina mi się ta historia. Tymczasem przy żeremiu pojawił się kolejny, mniejszy bóbr.

Ja jednak ciągle miałam koło siebie tego z kłody. Może to głowa rodziny i pilnował, by małżonce i dziecku nie stało się co złego? W końcu z pyszczkiem upapranym rzęsą wpłynął w rów prowadzący do żeremia, wygramolił się na trawę i poszedł do domu. 

A ja chciałam przejść w stronę żeremia by sprawdzić, co robią dwa pozostałe.  Odwróciłam się i zobaczyłam … sarenkę. 

Nie mam pojęcia, dlaczego stojące 10 metrów ode mnie stworzenie wyszło tak beznadziejnie, jak wyszło. Stała, patrzyła, czyściła sobie kopytkiem ucho, odwróciła się, skubnęła gałązkę, znowu się odwróciła, zjadła trochę trawy, a przy żeremiu cały czas było słychać monotonne chrobotanie. 

W końcu ja się ruszyłam, sezon polowań zaraz się zacznie a to głupiątko nie wie, że ma się bać człowieka i uciekać, gdy go tylko zobaczy. Uciekła, kawałek dalej były jeszcze dwie i koziołek, który szczekał na mnie tak długo, aż wyszłam z lasu. Zachód wskazywał, że jutro, czyli dziś będzie piękna pogoda. 

I była a ja postanowiłam sprawdzić czy i dziś pod wieczór bobry wyjdą na żer. Jednak na bagnie był tylko żuraw.

A bobry, bobry czując, że za chwilę będzie padał deszcz, chyba się przestraszyły, że przemokną i nie wyściubiły nawet nosa z żeremia.