Pełne dzioby roboty

Ptaki, które wcześnie złożyły jajeczka teraz mają pełne dzioby roboty. W pasie drzew za stajną szaleją sikory.

Pod domem jest niemożliwy ruch. O dwóch tygodni znajduję skorupki jaj, kupki w pampersach. Mazurki i szpaki zachowują się jak opętane. 

Na łąkę, nad staw, na Dużą Łąkę, na drogę, na okno po ćmę, która z zimna zapomniała odlecieć, a jak się uda to i w locie można złapać motyla. 

Nad stajnią pod dachówkami są trzy szpacze gniazda, pod dachówkami domu pięć. Wystarczy przejść w pobliżu, by malutkim głodomorom wydało się, że to rodzice. Wrzeszcząc w niebogłosy domagają się jedzenia, a rodzice jak to rodzice, spocenie, w pośpiechu pakują w wystawione dzioby to, co uda się im złowić, i lecą po następną porcję. Czasem jest tak, że kiedy jedno karmi, drugie stoi z robalem w dziobie i czeka by dostać się do gniazda. 

Potem jest ekwilibrystyka z wydostaniem się spod dachówek, 

a potem ma się tego wszystkiego dość, 

i z okrzykiem za chwilę zwariuję, znowu leci się po jedzenie. 

Mam wrażenie, że od nieustannego szukania robaków w trawie, niektórym szpakom wydłużają się dzioby. Nie wszyscy się tak śpieszą i są tacy hałaśliwi. Dzwońce robią, a raczej robiły to bardziej dyskretnie, można nawet powiedzieć, że po cichutku. Przez pewien czas było widać tylko samczyka,

aż kilka dni temu na czubku jałowca, w którym miały gniazdo przysiadła samiczka 

i zaczęła cichutko nawoływać

- Nuui, nuui, nuui.

 Opuszczała przy tym skrzydła i potrząsała nimi.

W zeszłym roku, kiedy zobaczyłam takie zachowanie i usłyszałam to nawoływanie, nie bardzo wiedziałam, co ono oznacza, 

dzień po tym jak napisałam posta „Pogawędka z dzwońcem” okazało się, że namawiała w ten sposób młode do opuszczenia gniazda i opuściły, co widziałam na własne oczy, szkoda, że nie na własny aparat. Kiedy teraz usłyszałam taki właśnie śpiew zaczaiłam się z nadzieją, że zrobię zdjęcia młodym wylatującym z gniazda. Niestety, maluchy w żaden sposób nie chciały wychylić się zza zasłony jałowcowych gałązek. 

Wykazałam się kompletnym brakiem cierpliwości, bo kiedy samiczka przeleciała z tui na brzozę, 

poszłam do domu, a po godzinie z głębi świerka słychać było proszące głosy maluchów i stare dzwońce przylatywały by je nakarmić. 

Od dwóch dni mama już wysiaduje drugi lęg, a dokarmianiem młodych zajmuje się tylko tata. 

Nad Żurawim Stawem prawdopodobnie to samo robią kruki. Ostatnio jedno wykonało lot patrolowy i usadowiło się dokładnie nade mną delikatnie pokrakując, a drugie poleciało po jedzenie na brzeg lasu, po czym wzywane głosami młodych wracało. 

O zrobieniu zdjęć młodym krukom mogę tylko pomarzyć, ale pod domem różnie może być zwłaszcza, że ostatnio widuję na beczce z wodą wpadającego na drinka kopciuszka. No i najważniejsza sprawa w poniedziałek rano na łące zastałam taki oto widok. 

Zdjęcie zrobione z 200 albo i więcej metrów jest, jakie jest, ale istotne są widoczne na nim dwa żurawie kurczaki. I większy i mniejszy dzielnie, choć troszkę niezdarnie maszerowały za mamą, która mnie zobaczyła i tak szybko jak się dało starała się zapewnić dzieciom bezpieczne schronienie. Rodzinę asekurował ojciec, dla zmyłki skręcając coraz to w innym kierunku. Nie miałam serca niepokoić ich. To najtrudniejszy okres w życiu wszystkich małych stworzeń. Naturalna selekcja i tak zrobi swoje, ale życzę wszystkim maluchom, by się im udało.