Czarny

Kilka dni temu wybrałam się nad bobrowa tamę przy której żerowały brodźce samotniki, a w poniedziałek miałam nadzieję, że znowu je zobaczę. Cóż, kiedy się wychodzi na spacer w takie niezwykle słoneczne i dość ciepłe kwietniowe popołudnie , a w sosnowej alei przy łąkach pachnie żywicą i słychać jak pękają nabrzmiałe dojrzałymi nasionami szyszki to cel niby jest, ale z każdym krokiem staje się mniej wyraźny. A już całkiem zniknął, kiedy zobaczyłam zmierzającą w tym samym kierunku co ja, czaplę siwą. Kiedy dotarłam na miejsce ona już tam była i brodząc w rozlewisku tuż przy tamie wypatrywała żab. 

Od czasu do czasu zerkała w moim kierunku czując, że nie jest zupełnie bezpieczna.

Kiedy dotarła do wysokich traw nagle zaczęła spoglądać w górę. 

Wreszcie i ja spojrzałam i oniemiała, bo oto do siadania na rozlewisku gotował się niezwykle elegancki, zadbany i jak na wiosnę w świetnej kondycji bocian czarny. 

Zrobił jeszcze raz woltę nad bobrzym gospodarstwem, uznał, że może

i wylądował... tuż przed moim nosem. 

Zlustrował okolicę i zabrał się za łowy. 

Czapla zobaczywszy jak, żaba za żabą znika w ogromnym czerwonym dziobie pomyślała, że nie ma na co czekać i nieco odważniej zaczęła żerować. 

A czarny prezentował się pięknie, pióra w zachodzącym słońcu opalizowały zielonkawo a czerwona otoczka oczu tak hipnotyzowała żaby, że niemal same wpadały mu do dzioba. Jadł i jadł, a ja syciłam oczy. 

To było bez wątpienia spotkanie marzeń. Jednak po nieprawdopodobnej euforii, po godzinie pojawiły się myśli jak by tu po angielsku , nie płosząc nikogo wyleźć z suchych, trzeszczących krzakorów i wtedy jak na zamówienie poderwał się i odleciał. 

Czarne bociany widuję w tamtej okolicy od piętnastu lat. Rok temu przyleciały dopiero 29 kwietnia, Pod koniec maja w pobliżu była prowadzona trzebież, a 2 czerwca zobaczyłam pożegnalny lot nad gniazdem, lęgu nie było. Ta wiosna dla nas tak trudna im zapewnia spokój i dostatek jedzenia. Mam nadzieję, że wkrótce dołączy do niego partnerka i może tym razem uda im się dochować dzieci. Są rzadkie i takie piękne.

Kolacyjka

Zwykle najpierw słychać furczenie, potem można ją zlokalizować po nerwowym drganiu rudej kity i wreszcie zobaczyć, jak tupie łapkami ze złości, że ktoś śmiał zakłócić jej szyszkowe śniadanie. 

Tym razem było inaczej. Siedziała pod sosną w starych trawach, w łapkach miała nie szyszkę, a orzech laskowy i była niewymownie zadowolona.

Słońce świeciło jej w oczy więc chyba niezbyt wyraźnie widziała, że ktoś stoi bardzo blisko i przygląda się jej ucztowaniu. Skończywszy pierwszego orzecha stanęła słupka,

pogładziła się po brzuszku,

zanurkowała w trawy, gdzie zapewne kryła się jej spiżarnia,

odgarnęła łapką liście i wydobyła drugiego orzecha.

Chwyciwszy go w pyszczek przeskoczyła na suchą gałąź, spojrzała na mnie z ukosa i uznała, że nic jej nie grozi.

Może to oślepiające słoneczne światło, a może wspomnienie cudownego słodkawego smaku który za chwilę znowu poczuje spowodowały, że najspokojniej w świecie zaczęła jeść.

Ach nie, jeść to można szyszkę, a ona delektowała się każdym kawałkiem leszczynowego nasionka.

Kiedy skończyła, upuściła skorupkę

i patrząc na puste łapki zastanawiała się czy wrócić po jeszcze jeden. Odwróciła głowę w stronę spiżarni i kiedy oczy znalazły się w strefie cienia zobaczyła, że nie jest sama i nawet jeśli nie jest niebezpiecznie, to jednak żal zdradzić miejsce ukrycia skarbów.

Spokojnie przeszła na koniec gałęzi, jeszcze raz popatrzyła

i dała susa na sosnę by tam poczekać na dogodniejszą porę kolacji.

Pomyślałam, że biednej wiewiórce udało się, zapewne niechcący trafić na zapomnianą spiżarnię, a ja pozbawiłam ją świętego spokoju przy posiłku. W poczuciu winy postanowiłam zgłębić temat, zaczęłam szukać w internecie jak to jest z wiewiórczą pamięcią, czy rzeczywiście trwa tylko trzy dni i natrafiłam na taki ARTYKUŁ Otóż okazuje się, że nie dość, że mają pamięć doskonałą przez cały czas to jeszcze segregują swoje zapasy tak jak my. Ciekawe ilu jeszcze rzeczy nie wiemy o tych rudych szelmach i nie tylko o nich?