Modra dwunastka

Wszystko przez ten zimny północny wiatr. W sobotę, zamiast pić poranną kawę na tarasie piłam ja w domu, a na świat gapiłam się przez tarasowe okno, a to przecież nie to samo. Piłam i zastanawiałam się skąd o 6.30 taki wzmożony ruch i rejwach ptactwa, aż wreszcie mnie oświeciło. Czy to czasem nie modraszki wyprowadziły młode? 

Wszystko wyglądało jak przed rokiem tylko ptaków i hałasu było więcej. Przylatywały, przysiadały na pęcherznicy, na huśtawce, na belkach, zawisały głową w dół na rynnie i prezentowały się malutkie, żółciutkie, śliczne kurczaki. Kiedy wreszcie wyszłam na taras było po ptakach, tylko zdumiona makolągwa opuściła na chwilę swoje zajęcia i przysiadła na sośnie by zobaczyć, co się dzieje.

Wszystkie sikory najpierw przeleciały na leszczyny, a kiedy podeszłam bliżej przeniosły się na brzozę. No cóż nie ma zmiłuj, wyszłam na Dużą Łąkę i próbowałam coś zobaczyć. Brzoza pełna była cit-ciitania i opowiadania, kto pierwszy wyfrunął, kto pierwszy doleciał i jaki świat jest piękny, kto ma bardziej żółty brzuszek, kto co widział, kto jest najbardziej głodny i ciekawe, co będzie na śniadanie. Najbardziej widoczna była mama, 

a zobaczenie maluchów przez poruszane wiatrem i błyszczące w słońcu listki graniczyło z cudem. 

W końcu zaczęły przelatywać z brzozy gdzieś w kierunku drewutni z przystankiem na linii, 

a ja zaczęłam liczyć. Doliczyłam do czternastu i … pomyślałam, że to chyba dwie pary wyprowadziły młode. Później doczytałam, że modraszka może znieść nawet 12 jaj, jeśli doliczymy rodziców to wszystko się zgadza. Towarzystwo usadowiło się w rosnących za drewutnią sośnie, dębie i kwitnącym akurat głogu i walcząc z wiatrem z determinacją zaczęło domagać się jedzenia.

Nie wiedząc co się dzieje trznadel przysiadł na modrzewiu i zaczął nerwowo śpiewać

Rodzice uwijali się jak w ukropie, by nastarczyć z wkładaniem gąsieniczek, muszek i sosnowych łusek w otwierające się żółte dzióbki.

W niedzielny ranek całe to modre przedszkole siedziało nad brzozie i dębie nad stawem i na moje ucho ich liczba się nie zmieniła. 

Mała modraszka pilnie obserwowała, co mama przynosi jej do jedzenia i kiedy zjadła kolejnego długiego robala pokazała mamie, że ona już sama umie takie robale zdobyć. Urwała długi kosmaty kwiatostan dębu i zadowolona z siebie zawołała,

-  Zobacz jak tu dużo tych robaków, ja już mogę sama je zbierać.

-  Jesteś bardzo spostrzegawczy mój  dziubeczku, ale jeszcze za malutki by samemu szukać jedzenia, jeszcze ze dwa dni cię pokarmię.

Po czym usiadła na niższej gałązce i powiedziała.

- Co za czasy, takie małe a takie pomysłowe i po kim to ma?

Wygląda na to, że mamy rok obfitości w robaczki grasujące na drzewach i w ptaki, które wiedzą, że dadzą radę wykarmić nawet dwanaście gębulek. Ciekawe, na co są te łuski sosnowych kwiatów i jaki wpływ na ten piękny, zdrowy, tak duży i taki mądry lęg miała wcześniejsza konsumpcja kwiatów tarniny. Bo, że miała nie mam wątpliwości.