niedziela, 2 sierpnia 2015

Mokradło

Zaczęło się od spaceru na Maruńskie Łąki. Słońce było jeszcze dość nisko, kiedy mijałam brzózki Marii i usłyszałam krzyk lecących od południa żurawi. Pomyślałam, że może się uda, może zdjęcie nie będzie tak piękne jak żurawie na tle księżyca, ale ... .


Na łąkach nic się nie działo, kompletny spokój i ani żywego ducha. Miałam na dzisiaj inny plan, więc wróciłam do domu, a tu życie toczyło się swoim trybem. Na świerku odpoczywał pan makolągwa, małżonka wysiaduje już trzeci lęg w tym roku, a on jej przynosi jedzenie. 


Spory ruch panował na sośnie nad stawem, sikory czarnogłówki uwijały się jak w ukropie, bo kilkoro młodych potrząsając skrzydełkami, otwierało szeroko żółte dzioby, domagając się jedzenia. 


A na sośnie obok urzędowała czubatka. To ci dopiero ciekawska sikora, koniecznie chciała zobaczyć mnie z bliska i był taki moment, że przekroczyła barierę metra i aparat odmówił współpracy. 







Czarnogłówki oraz młody rudzik  (a może młoda pleszka?) aż tak nie ryzykowały. 





Koło 11.00 wybrałam się do Dąbrówki Małej. Od dawna chciałam zobaczyć, co się dzieje na widocznym z drogi dużym mokradle. Teren mokradła jest własnością prywatną i moja wizyta była uzgodniona z właścicielem. Najpierw przeszłam skrajem pola z dojrzałym już żytem, a potem przez chaszcze i rów do nasypu kolejowego osłaniającego bagno od południowego wschodu. Po drodze były tropy saren, jeleni i dzików, Na bagnie żerowały dwie czaple białe. 



Dopiero w drodze powrotnej zaczęłam oglądać brzeg. Było drzewo, o które czochrają się dziki, 


była rokitniczka, 


i był sierpniowy paź królowej. 



Żeby się dostać na południowy skraj mokradła trzeba przejść przez ośrodek jeździecki. Żałuję, że nie byłam tam wtedy, kiedy woda była naprawdę wysoka, chociaż i teraz porośnięte pałką turzycami i całą masą kwitnących roślin wygląda pięknie. 




Właściciel opowiadał mi, że kiedyś były tam kośne łąki poprzecinane rowami melioracyjnymi. Gdy zobaczyłam żeremie zrozumiałam, kto doprowadził do tego, że łąki zamieniły się w ogromne bagnisko. 



Koniec końców jest taki, że najprawdopodobniej właśnie od południowej strony mokradła stanie w sierpniu wieża widokowa pozwalająca obserwować toczące się tam życie. Na wschód od mokradła jest malownicze sześciohektarowe jezioro, na którym od dawna jest jedna czapla siwa, czasem bywają łabędzie, i czasem bywa wydra, pewnie dlatego nie ma kaczek i innego ptactwa wodnego. 




Wybrałam się jeszcze nad Pisę, która od południowej strony okala jezioro. 


Byłam tu tylko raz może 15 lat temu. Jak dobrze było przysiąść na brzegu i gapić się na leniwie płynącą szmaragdową wodę, na ważki, motyle i rosnącą ”liściem szerokim” kalinę. 




Po chwili okazało się, że nerwowo nie wytrzymał i poderwał się do lotu myszołów, to jego rewir, więc postaram się następnym razem być bardziej niewidzialna. 



Jaka piękna ta Pisa i jaka piękna ta nasza dzika Warmia. 



Wracałam do domu niewymownie szczęśliwa, to lecące ku słońcu żurawie przyniosły mi szczęście.

24 komentarze:

  1. przepiękny ten paź królowej i w ogóle fajnie tam masz w tych maruńskich okolicach :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Żałuję, że tak długo czekałam żeby to zobaczyć z bliska, a dzięki paziowi odkryłam, że mogę w to mokradło dość daleko wejść.

      Usuń
  2. Piękna ta nasza dzika Warmia - to fakt niezaprzeczalny! A paź dodaje egzotyki ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Niewielkie urwisko nad Pisą jest nieprawdopodobnie piekne, kompletna dzicz, i mokradłem mimo, że cywilizacja blisko, też można sie zauroczyć, no i ten paź, wymarzony i ciągle nieobecny, tam był i nigdzie nie uciekał.

      Usuń
  3. Piękny spacer, ale ja tym razem w interesach, więc od razu przechodzę do rzeczy . Pani Grażyno. Być może czytała Pani moje komentarze-biadolenia nt. czubatki. Że tylko raz widziałem, że nigdy nie sfotografowałem itp. itp. Ja już nawet przestałem się wkurzać, widząc tego ptaka na jakimś świerku na Pani lub Krzyśka, zdjęciach. Ale teraz pokazała Pani czubatkę na czym? Na siatce ogrodzeniowej, jak jakiegoś wróbla ostatniego! Tego to już nie daruję! Gdzie jest ta siatka?!?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To są uroki mieszkania na wsi, a raczej na kolonii.14 lat tu mieszkam i pierwszy raz się zdarzyło, że usiadła najpierw blisko na sośnie a potem na kilka sekund na płocie. Jakiś sosnowe czubeczki jej zasmakowały. Jeśli zacznie się pojawiać częściej , dam znać i wtedy pomyślimy o sesji. Ale pisałam Panu o łąkach za szosą i nie wiem czy Pan był. Przy wejściu na łąki jest taki starszy, już przecięty młodnik przytulony do starodrzewu i tam je ostatnio ciągle widuję w większej liczbie, tylko nie chcą usiąść w spokoju i dać się sfocić.

      Usuń
    2. A, to dziękuję :) Wybiorę się tam w weekend, bo chciałbym trochę odpocząć od błota, komarów i ptaków brodzących :)

      Usuń
    3. Od błota tak, od komarów nie, a od ptaków brodzących? Właśnie wróciłam z malutkiego mokradła na łące jeszce przed szosą. Były tam jakieś brodzące maluchy, szybkie jak błyskawica, dwa gatunki. Podeślę na fb z prośbą o identyfikację, jeśli będzie możliwa.

      Usuń
  4. Piękne zdjęcia. Moim aparatem nie sfotografuję ptaków - dobrze, że mogę pooglądać :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też podglądam i podziwiam, bo sama nic z moich obiektywów nie wycisnę w tym temacie.
      Do pazia wzdycham, takie motyle to ja tylko na obrazkach oglądać mogę, bo albo ich u mnie nie ma, albo nie chcą się ujawnić.

      Usuń
    2. Czubatka usiadła tak blisko, że nawet małym aparatem mogłabym zrobić ładne zdjęcie, ale takie sytuacje zdarzaja sie raz do roku. Dziękuję Aniu za odwiedziny i pozdrawiam.

      Usuń
    3. Husky, natknęłam sie na tego pazia w nieprawdopodobnych chaszczach, to cud, wcześniej marzyłam, by go spotkać i by zechciał choć trochę posiedzieć. Jest taki motyl pazik dębowiec. Trzy lata temu, u siebie na pastwisku widziałam samiczkę, zdjęcia pospieszne, słabe. a samiec jest o wiele piękniejszy, ma fiołkowe skrzydła. Dębów mam w koło sporo, a pazika nie ma, a własciwie to ja go nie widzę, ale nie tracę nadziei i Ty kiedysz spotkasz swojego pazia:)) Do ptaków jednak musi być troszke dłuższy obiektyw, 55-300 często mi się sprawdza, a jeśli nie to z reguły moja wina.

      Usuń
    4. Tak, czasem się zdarza, że ptak usiądzie i zajmie się czymś. A kiedyś cało stado jemiołuszek obsiadło drzewa. Widać je na zdjęciu z daleka, ale wyraźnie rysują się charakterystyczne czubki z piór na główkach :)
      A w piątek, z Grażyną (z bloga "I tu i tam") w ogrodzie botanicznym w Powsinie spotkałyśmy kaczkę - stała na jednej nodze na poręczy mostka. Podchodziłyśmy ostrożnie, robiąc zdjęcia, a ona nami się zupełnie nie przejmowała. Odleciała spokojnie do wody dopiero jak miałyśmy aparaty jakieś 30 centymetrów od niej...

      Usuń
    5. Tak, kaczka byla jakas calkiem niebojazliwa, nie moglysmy z Ania uwierzyc, ze nie reagowala na nasza coraz blizsza bliskosc! i stala ze stoickim spokojem na jednej nodze, juz myslalam,ze jakas inwalidka. Zdjecia wyszly bardzo dobrze.
      Dzisiaj jestem w lesie mazowieckim i tez "polowalam"..rano pstrykalam jak zwariowana bo zobaczylam przepiekna cme, ale do domku zblizyla sie sarenka i w oczach widzialismy,ze ma pragnienie, moj brat wykopal dziure w lesie i wypelnil ja woda, godzine potem juz byly dwie sarenki u wodopoju...jaka bylam szczsliwa,
      Kiedy ogladam Twoje relacje ciesze sie, ze mozna ogladac takie cuda!

      Usuń
    6. Mam takie wrażenie, że kiedy już wyprowadzą młode, nie tak bardzo zależy im na życiu, no może nie aż tak, może stają się mniej płochliwe. Są wyjątki, np kruki zawsze są płochliwe. W tym roku zauważyłam, że bociany które zwykle pozwałały blisko podejść, utrzymują bardzo duży dystans. Może to przez te libańskie ekscesy? A kaczki są spokojniejsze i to nie dobrze bo w sierpniu myśliwi polują na nie. 30 cm to jednak niesamowite, muszę wypróbować.

      Usuń
    7. Słyszałam, że na Mazowszu jest w tym roku tragiczna susza, ale, żeby aż taka, że sarny nie mają się gdzie napić i podchodzą do ludzi, to jest przerażajace. U nas ostatnio było kilka deszczowych dni, co nie znaczy, że poziom wody wrócił do normy, ale jest trochę lepiej. Tak sobie myślę, jak cudownie, że są na świecie wrażliwi ludzie i chcą pomagać zwierzakom i gdzie są do cholery, myśliwi dbający o dobrostan. Czekam niecierpliwie na posta i pozdrawiam.

      Usuń
    8. Może to dlatego, że to w ogrodzie botanicznym i tam kaczki są przyzwyczajone do ludzi. Nauczyły się, że są przy nich w miarę bezpieczne.

      Usuń
    9. Fakt, kaczki w ogrodzie botanicznym są oswojone z ludźmi, ale "moje" są dzikie i wydaje mi się, że teraz są o wiele mniej nerwowe niż wiosną.

      Usuń
    10. Może rzeczywiście mogą już bać się tylko "za siebie", a nie także za swoje dzieci...

      Usuń
    11. Tak, to prawda, kiedy młode dorosną, pępowina uczuciowa zostaje, chyba na zawsze odcięta.

      Usuń
  5. Piękny spacer i wcale się nie dziwię, że ma Pani ogromną satysfakcję i radość. Ja swoim aparacikiem czasem zrobię ładne "ptaszkowe" zdjęcie, ale jestem zawsze tak rozgorączkowana, żeby mi nie zwiał, że często sama je "skopię" :).
    Wracałam wczoraj od rodziców do domu i zrobiłam zdjęcie łabędziej rodziny przy gnieździe, z wizytą wpadła do nich parka kaczuszek :). Świetnie to wyglądało, chociaż zauważyłam dopiero po wrzuceniu zdjęć do komputera. Trochę daleko było... Ale i tak jestem z siebie zadowolona :).
    Pozdrawiam i z niecierpliwością oczekuję na kolejne posty. Pozdrawiam, Kasia z Olsztyna.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziekuję, i mam nadzieję, że kiedyś przyjdzie ten moment, że zechce Pani pokazać swoje polowania. Pozdrawiam!

      Usuń
  6. Zdjęcie pazia udało mi sie zrobić w końcu wczoraj:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Och, gratuluję! Wiem jakie to trudne zobaczyć i doczekać tego momentu kiedy usiądzie.

      Usuń