Wszystko ma swój czas

Dawno dawno temu pewien mały Marcin przysłuchiwał się rozmowie mamy i dwóch ciotek i gdy jedna z owych ciotek powiedziała, że właśnie była u fryzjera, chłopczyk wgramoli się na ciotczyne kolana, położył pulchniutkie łapki na jej policzkach i patrząc w oczy zapytał

- Lenia, gdzie byłaś?

- U fryzjera

Marcinowe serduszko zabiło mocniej, na gębusi pojawił się chytry uśmieszek, a łapki znowu powędrowały na policzki ciotki

- Lenia gdzie byłaś?

- U frryzjera

Powtórzyła leciutko zirytowana ciotka i wróciła do rozmowy, a Marcinek … tak, tak

- Lenia gdzie byłaś?

Ciotce , może z upału puściły nerwy.

- U frrryzjerrra!!!!!

Marcinek bardzo chciał się nauczyć wymawiać r, ale język za każdym razem wędrował do podniebienia i wychodziło Lenia zamiast Renia. Myślał, że jak się tak nasłucha i nasłucha to wreszcie mu się uda.

Środa to był dzień, który niemal w całości miałam dla siebie, więc, niezbyt wczesnym świtem poszłam nad Żurawi Staw. Mgiełki, jakieś pyłki na wodzie, żaby, coraz większe szuwary, czyli nic nowego. Usiadłam w czatowni mając nadzieję, że jednak coś się wydarzy. Najpierw przyleciał ciekawski kowalik, 

rzucił okiem i spytał

- Co robisz

- Fotografuję

- Eee, nuda

I odleciał. Minęło kilka sekund, nieco bliżej przysiadł młodziutki pierwiosnek 

i usłyszałam

- Co lobis

- Fotografuję

Kto wie, co w tej małej ślicznej główce się roiło, że po chwili usłyszałam znowu

- Co lobis

- Fotografuję

Odwrócił głowę, 

przemyślał sprawę i z błyskiem w oczku już chciał spytać trzeci raz, 

ale ja byłam szybsza

- Nie wierzysz, spytaj sikorę

Spojrzał w górę, gdzie na dębowej gałązce przysłuchiwała się naszej pogawędce sikorka.

- Sikola, co ona lobi

- Nie rrrozumiesz, fotogrrrafuje.

Nie mógł uwierzyć, wyciągnął się cały jakby chciał zajrzeć w sikorowe gardło 

i odleciał w świerkową gęstwę, by tam w ciszy i spokoju próbować. Jeszcze nie wiedział, że pierwiosnki śpiewaja inaczej niż sikory i umiejetność wymawiania r nie jest im potrzebna. Przypomniała mi się historia z Marcinem. Nie jest łatwo ambitnym maluchom, tyle muszą mieć cierpliwości i tak wiele muszą się nauczyć, ale wszystko ma swój czas. Tego poranka ja musiałam pohamować swoje ambicje na fotografowanie jeleni, łosi, dzików i gdyby nie dwie sarny, które wpadły nad staw na łyk wody i kilka wierzbowych listków, poranek znowu skończyłby się na ptakach.