"...coś błękitem mignęło..."

Schładzając się na różne sposoby doprowadziłam organizm do bólów wszelakich, a próbując wywołać deszcz doprowadziłam do nieznośnego bólu umysłu. Lekarstwo na to jest tylko jedno, fajna wyprawa na łąki do lasu, nad bagno, jeziorko. Żeby jeszcze mogło być tak, że idę i wiem na pewno, że spotkam dajmy na to zimorodka, ale na pewno to wiadomo, że spotkam, mocne słońce, wredny suchy wschodni wiatr i tyle. Wyszłam z domu i tuż za brama niespodzianka. Nie wiadomo skąd nadleciały dwie czaple. 

Co mogą oznaczać czaple lecące nisko nad głową, a to, że żeby zobaczyć czy w moim stawie są ryby muszą lecieć nisko, bo woda, nazwijmy to ładnie jest bardzo nieprzezroczysta. Widać nic nie zobaczyły, bo poleciały gdzieś na północny wschód. Miałam iść na łąki, ale okazało się, że dziś tam właśnie będą wypasane krowy, więc postanowiłam iść nad Nenufarowe Jeziorko. Pora najwyższa nadać mu nazwę i myślę, że ta będzie najbardziej stosowna. Nenufary kwitną jeszcze w południowej, największej cześć, a w północnej zatoczce można spotkać grążele. 

Płoszenie różnych stworzeń weszło mi w krew, więc zaraz na wstępie spłoszyłam lecącą prosto na mnie krzyżówkę. Tak, to tak, postanowiłam się jakoś sprytnie ulokować, od dołu w kępie wysokiej trawy od góry w wierzbowych gałęziach. Nie minęła chwila, gdy przed nosem przeleciało mi coś nieprawdopodobnie niebieskiego i usiadło na gałązce na drugim brzegu. Nie mogłam uwierzyć, to był zimorodek. 

Widziałam go kilka razy lecącego z prędkością strzały nad Marunką, sąsiad mówił, że słyszał go nad moim stawem, a i tu w zatoczce przemknął jak błyskawica ze dwa razy. Takiego jednak spotkania nie spodziewałam się. Posiedział chwilę, porozglądał się, 

poderwał i usiadł jakieś 2 metry ode mnie. Myślałam, że oszaleję, zasłaniały mi go ulistnione gałęzie. Po chwili usłyszałam pluśnięcie i powrót na niewidoczne dla mnie stanowisko łowieckie. Z nerwów zaczęłam się wiercić i wypłoszyłam go. Przeniosłam się na prawą stronę wejścia, zmieniłam sprzęt i długo nie musiałam czekać. Najpierw sprawdził, czy można polować 

a potem przysiadł na znajomej gałązce i zaczął mi się przyglądać. 

Zamiast czekać nieruchomo aż zanurkuje chciałam zrobić, chociaż jedno zdjęcie no i… odleciał. 

Trudno, to nie było najlepsze miejsce do obserwacji, najlepsze było naprzeciwko i to jest plan na najbliższą wolną chwilę, bo dzieje się w tej zatoczce, oj dzieje. W chaszczach po prawej wylądowało coś wielkości błotniaka i albo brało poranną kąpiel albo coś upolowało i wiedziałabym kto i co, gdybym siedziała w czatowni naprzeciwko. Z tamtej też strony nadleciał znowu zimorodek, tym razem z rybką w dziobie,

a potem jeszcze raz 

i wyraźnie zirytowany moją niezbyt zamaskowana obecnością odleciał na dłużej.  Kiedy znowu niebieski cień mignął mi w gałęziach okazało się, że to ciekawska modraszka. 

Dopełnieniem niebieskiego poranka była spotkana na miedzy, pod lasem ważka płaskobrzucha. 

Jednak królem poranka był zimorodek i przed nami jeszcze wiele spotkań, jesiennych i zimowych, wszak, jak pięknie pisała Ewa Szelburg-Zarębina „Zima innym macocha, zimorodki swe kocha”.