Jaskółczy los

Zwykle przylatują do nas w połowie kwietnia i natychmiast wokół domu, stajni i stodoły sąsiada wszystko się zmienia. Wszędzie ich pełno, ciągle się śpieszą, ciągle gdzieś lecą. Czasem jakaś szybka toaleta i już dają nura w powietrze by łowić, łowić i jeszcze raz łowić, bo w gniazdach bardzo dużo dzieci domaga się jedzenia. 

A kiedy już wyprowadzą pierwszy lęg to pod wieczór lub wcześnie rano lubią usiąść na linii i pogawędzić o tym, co się wydarzyło dzisiaj, o planach na jutro i co najważniejsze jak się ustrzec przed napaścią. 

Im więcej młodych fruwa razem z rodzicami tym więcej amatorów na niełatwy przecież łup. Niełatwy, bo jaskółka zwykle latająca z prędkością ok. 30 kilometrów na godzinę, potrafi nawet trzy razy szybciej. Kiedy trzeba uciekać przed krogulcem, kobuzem czy pustułką, umiejętność szybkiego latania jest niezbędna. 

Lubię patrzeć na te czarno białe żaglóweczki śmigające nad stawem, nad łąką, 

albo nieco bardziej leniwie, późnym popołudniem nad sadem. 

Gniazdujący w starym lesie nad Żurawim Stawem kobuz przylatywał rano w okolice stajni 

i wtedy jaskółki podnosiły wyjątkowy rwetes, jednak współpracujące ze sobą stado zawsze dawało radę odpędzić napastnika. Tak było do dzisiaj. Dzisiejszego ranka jaskółki wyprowadziły chyba drugi lęg i w powietrzu zaroiło się od młodych, niedoświadczonych ptaków. Musiał przylecieć wcześniej i ukryć się w starodrzewie za stajnią, a kiedy zobaczył bezładnie fruwające maluchy, zaatakował. Jaskółki jak zwykle zaczęły krzyczeć i odpędzać go, a on jak zwykle odleciał w kierunku gniazda, tylko dzisiaj jakby szybciej. Nie myślałam, że mu się udało, dopiero w domu na zdjęciach zobaczyłam, że jednak. Wiem, że to hipokryzja, jednak wolałabym tego nie oglądać.