Spotkanie

Kiedy usłyszałam szum w zaroślach i niezbyt głośnie kwiknięcie pomyślałam, że będzie tak jak ostatnie kilka razy. Ja będę stała pod świerkiem naprzeciwko, gałęzie będą się trzęsły, patyki trzaskały, potem wszystko zacznie się oddalać i ucichnie. Po chwili jednak usłyszałam chlupnięcie to oznaczało kąpiel w płytkim bajorku. Nie odchodziły, było im dobrze, słychać było taplanie i znowu kwiknięcie. I nagle zaczęły wychodzić, jeden duży i kilka mniejszych sześć może siedem. Stadko buszowało w trawie, w niskich wierzbach, nieustannie się przemieszczając. 

Uwagę zwracała wyjątkowo aktywna dwójka. Przepychały się, popychały, ocierały o siebie, podszczypywały, słowem chłopięce zaczepki. Gdy pozostałe dziczki chodziły za matką, te zostawały trochę z tyłu zajęte zabawą. Czasem solidne przepychanki kończyły się utratą równowagi. 

Na końcu stada pętał się… czyżby to Małyrudy, którego już kiedyś widziałam.  Stał smutny, że nikt się z nim nie bawi i nikt na niego nie zwraca uwagi. 

Spojrzał w moją strona i pomyślał, acha tam ktoś stoi i ja o tym wiem, a oni nie i nie wiadomo co z tego wyniknie, a jak wyniknie to dopiero będą żałować, że nikt nie zwracał na mnie uwagi. Spojrzał raz jeszcze i poczłapał za resztą stada. 

Na brzeg bajorka wrócili zapaśnicy jeszcze kilka przepychanek i zgodnie, z ogonkami odwiniętymi w swoja stronę poszli tam gdzie wszyscy, czyli do czochralni. 

Stare świerki od dawna służyły dzikom, kora gdzieniegdzie zdarta była do żywego drewna. 

Kiedy już wszystkie solidnie się wydrapały z zarośli wyszła matka. Niby podskubując trawę podeszła do brzegu bagienka i popatrzyła w moim kierunku, najpierw jednym okiem potem drugim i spokojnie odeszła, 

a więc Małyrudy jednak powiedział. Mądry dziczek, ale gdyby na moim miejscu był myśliwy już byłoby po całym stadzie. Mam nadzieję, że przeżyją i jeszcze nie raz się spotkamy, chociaż, minionej nocy może 200 metrów od domu słyszałam pięć strzałów, nie zasnęłam do rana, a rano czekałam na kruki. Odezwały się znad owsianego rżyska. No tak, światło księżyca odbijające się od słomianych badyli oświetlało łąkę jak w dzień, myśliwi schowani za balotami mieli łatwe zadanie. Nie chciałam tego oglądać, poszłam szukać lepszego dojścia do Nenufarowego Jeziorka. Kruk strażnik towarzyszył mi przez całą drogę. Gdy wracałam, na jednym z balotów zobaczyłam bielika, podeszłam trochę bliżej, poderwał się on i po chwili niewielkie stado kruków. 

Nie specjalnie protestowały, uczta była skończona. Odleciały, tylko strażnik pozostał. 

Dzisiaj są chmury, a jutro ma padać deszcz. Przyjdź deszczu, przyjdź, zmyj z pola, łąki, lasu pył ludzkiego okrucieństwa i daruj dzikom jeszcze kilka dni życia.