Trzy dni, trzy niespodzianki

Zaintrygowana czarną kaczką podreptałam w piątek na chwilę nad Żurawi Staw i być może rozwiązałam zagadkę. Pływały dwa szaroczarne ptaki, ale bardzo daleko. Jeden z nich błyszczał krwistoczerwonym dziobem.

Po powrocie do domu okazało się, że i dla kurki wodnej, czyli kokoszki jest miejsce na stawie. Zdążyłam jeszcze zrobić zdjęcie przeciągającej się cyrance.

W sobotę po południu postanowiłam zobaczyć, co się dzieje na jeziorku przy Dąbrówce. Mniej więcej w połowie drogi usłyszałam nad głowa znajome fuczenie.

Chyba przerwałam wiewiórce plądrowanie świeżo założonych ptasich gniazd. Spojrzała na mnie z wyrzutem i położywszy obie łapki na brzuszku furknęła

- Z głodu mnie ssie, a ty musisz akurat teraz robić zdjęcia?

Przeprosiłam i poszłam dalej. W północnej zatoczce już powychodziły listki nenufarów. Oj, będzie pięknie i to już nie długo.

Za cyplem w tej samej zatoce chyba gniazduje para żurawi. Spłoszyłam je, a potem widziałam jak wracają na miejsce.

A tak wygląda pełne morze, czyli południowa największa część jeziorka. Słychać i gągoły i cyraneczki, ale schowane gdzieś w trzcinach, a łabędzi, które od najwcześniejszej wiosny tu pływały, ani śladu.

Kiedy wracałam najpierw starała się odciągnąć mnie od gniazda bogatka,

A kawałek dalej strasznie zdenerwowałam zięby.

Zrobiło się pochmurno, zaczął przepadywać deszcz, więc postanowiłam wracać, a tu w trzcinach coś mi błysnęło.

Gniazdo, a na nim pani łabędziowa. Wierciła się, przewracała jaja, poprawiała gniazdo, wreszcie postanowiła zejść i trochę się posilić.

Kawałek dalej pan mąż wyławiał zapamiętale jakieś badylki i odrzucał je na boki, a po chwili zebrał ich spora wiązkę w dziób i popłynął do gniazda.

Do domu wracałam w rzęsistym deszczu. Jak już tak zaczęłam odwiedzać stare miejsca to w niedzielę przyszła pora na bobry za szosą. Koło 16.00 pogoda zdjęciowa nie była, ale spacerowa owszem. Okazuje się, że wiosną, kiedy i gdzie się nie pójdzie zawsze można liczyć na niespodzianki. Na spacer wybrał się ze mną mój syn Michał, który akurat wpadł z krótką wizytą i nienagadani, całą drogę gawędziliśmy, a to miało skutki różne. Najpierw przy Dużej Kępie wypłoszyliśmy żurawia,

ale zaraz potem było, o zobacz coś tam leci. Ano leciał myszołów.

O żuraw wraca.

Nie, to nie to nie żuraw …, o rany …, to bocian …, bocian czarny. Gdyby nie Michał dalej bym szła z oczami utkwionymi w rowie, bo przecież szliśmy na bobry. A tu rarytasik. Bocian miał ochotę coś przekąsić przed wieczorem, ale weszliśmy mu w paradę. Pokręcił się trochę, nawet przysiadł na świerku i w końcu głodny odleciał w kierunku gdzie pięć lat temu, w środku lasu widziałam umieszczone na wysokiej lipie, wielkie gniazdo.

Mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy w bardziej korzystnych warunkach słonecznych, bo te niedzielne były nawet urocze, ale do focenia ptaków słabe.