To nasz staw

Bywało kiedyś, że w marcu na łąkach leżało 30 cm śniegu i w marcowym słońcu można było śmigać na biegówkach. Tak właśnie było tamtej wiosny, gdy biegnąc, nagle zauważyłam na śniegu wielkie trójpalczaste ślady. Brały się znikąd. Wypięłam narty i zaczęłam krążyć w koło by dowiedzieć się gdzie mają początek, ale początku nie było. Pewnie to nadmiar tlenu spowodował zaćmienie, bo jednak po chwili dotarło do mnie, że ptaki przyleciały i w tym właśnie miejscu wylądowały. Dzień później takie same ślady znalazłam na zamarzniętej  i przyprószonej śniegiem Marunce. To były żurawie. Nikt jeszcze nie słyszał ich krzyku, a one już były i sprawdzały lęgowiska, tereny łowieckie, 

a krzyczeć zaczęły, gdy śnieg prawie zszedł. Od tamtej pory czekałam na ich przyloty, na wędrówki po Dużej Łące, na poranne wizyty niemal pod bramą. Trzy lata temu, gdy bobry zbudowały na Marunce, przed krowim brodem tamę,

na łąkach powstało małe bagienko. Żurawie bywały tam codziennie polując na myszy, żaby i ślimaki.  Tak się jakoś składało, że zawsze wstawałam za późno i słysząc krzyk żurawi opuszczających noclegowisko, biegłam, co sił na koniec łąki by zdążyć schować się pod sosną nim przylecą i zobaczą mnie. 

Zeszłej wiosny, lubiły przechadzać się po łąkach tuż przy wsi.

Jednak najwięcej obiecywałam sobie po tej wiośnie. O pierwszym spotkaniu już pisałam, kolejne odbyło się w dniu, kiedy odkryłam na stawie gągoły. Kiedy tam dochodziłam żurawie jeden po drugim podrywały się do lotu i w końcu został  tylko … wschód słońca.

Spotkałam je wracając do domu. Ona stała na Dużej Łące, a po chwili przyleciał on. Wylądował, zaprezentował się, jakby chciał ją ode mnie uratować, a ona spokojnie oddaliła się.

Ponownie poszłam nad staw koło jedenastej i tym razem zastałam tam żurawią parę. 

Po cichutku schowałam się pod świerkiem, a one wprawdzie nie odleciały, ale po chwili pan żuraw wykonał lot patrolowy tuż nade mną, a lecąc krzyczał

- Wieeem, wieeem, wieeem, że tam jesteś, to naaaasz staw, naaaasz staw.

I wtedy zrozumiałam, że to właśnie tutaj rok w rok przychodzą na świat dzieci mojej żurawiej pary. Przestałam mrugać, oddychać, słowem zamarłam, a pan żuraw uspokojony wrócił do małżonki i oboje zabrali się do drugiego śniadania. 

Potwierdzenie moich domysłów przyszło następnego dnia. Od ósmej siedziałam pod świerkiem i obserwowałam szalejące gągoły i jakoś tak po godzinie, kątem oka dostrzegłam ruch w szuwarach po lewej stronie. Ona spokojnie przeglądała trawę a on, przez chwilę myślałam, że coś mu się stało, on, mimo, że żurawie tworzą pary na całe życie, zalecał się do niej tańcząc to słynne żurawie pas de deux. Wznosząc skrzydła do góry pokazywał jak wielka jest jego miłość, przeskakując chwiejnie z nogi na nogę mówił, że jest pijany szczęściem, że znowu są razem nad ich Żurawim Stawem. Nie przypuszczałam, że to jest taki piękny i wzruszający rytuał. Byłam niewymownie szczęśliwa, że mogę go oglądać i równie nieszczęśliwa, że nie mogę się ruszyć by zrobić zdjęcia. Żurawia para skryła się za trzcinami, więc wróciłam do obserwacji gągołów. Po godzinie usłyszałam całkiem blisko dziwaczne mruczenie a po chwili zobaczyłam je. Para obchodziła teren by sprawdzić czy okolica jest bezpieczna i czy można zacząć budować gniazdo. Nie miałam nic do stracenia, a ptaki zobaczywszy mnie po prostu zawróciły.

Dokończyły, kiedy sobie poszłam i chyba zaczęły się przymiarki do budowy gniazda. Wiem, bo spotkałam je tam kilka dni temu, 

pani żurawiowa ostrzegawczo mruczała na kruka i krogulca, które siedziały na świerku. Jaja pojawią się w połowie kwietnia i oboje rodzice będą je wysiadywać na zmianę przez 30 dni. Staną się wtedy spokojniejsze i łatwiej będzie o zdjęcia podczas żerowania. Na razie jedenaście sztuk codzienne pustoszy obsiane owsem pole sąsiada. 

W dzień żurawie, a nocą sarny, jelenie, dziki i zające. Cieszę się, że mogę oglądać żurawie, jednak wolałabym żeby trochę tego owsa urosło, i żeby można go było zebrać, bo wtedy, jesienią mogą tam, jak już kiedyś było, usiąść gęsi. To się chyba nazywa „daj kurze grzędę”.