PS

Gdybym wytrzymała nerwowo i wczorajszy post napisała dzisiaj nie byłoby sprawy, a tak musi być post scriptum.

Zajrzałam do nich dziś rano. Mama siedziała na sośnie i trzymając w dziobie małą muszkę, bez pośpiechu przewietrzała piórka.

Nagle nadleciał tata przysiadł, rozejrzał się,

niezwykle kategorycznie zawołał coś w kierunku gniazda i odleciał. 

Podeszłam blisko, były wszystkie trzy.

- No cóż, moje gwiazdeczki, jeśli dziś opuścicie gniazdo to proszę bądźcie ostrożne, jedzcie dużo byście miały siłę szybko latać, słuchajcie rodziców i ... do zobaczenia wiosną.

Cały dzień nie mogłam sobie znaleźć miejsca, aż wreszcie o pół do siódmej nie wytrzymałam. Mama jak zwykle siedziała na sośnie, ale była jakby trochę rozkojarzona. Zwykle spoglądała w stronę gniazda, a teraz? 

Podeszłam bliżej i … gniazdo było puste. Już miałam odejść, ale zdało mi się, że ktoś na mnie patrzy. Tuż obok gniazda siedział jeden maluch. 

Pewnie marudził rodzicom, że nie umie, że się boi, że on jeszcze nie chce i prosi, żeby zostać. Popatrzyłam na podenerwowaną mamę, która gdzieś w gęstwie klonowych liści słyszała nawoływanie bardziej dojrzałej dwójki i powiedziałam

- Tak to z dziećmi jest, jedno od nawracania chmur, drugie od poezji, a trzecie i od jednego i drugiego. Nie martw się, poleci.

Łza się w oku zakręciła, więc to już, tak prędko? A przecież czekałam na tę chwilę odkąd zobaczyłam jak zbudowały gniazdko. Nie, nie jestem smutna, jestem szczęśliwa, że się im udało i, że mogłam oglądać tę czarodziejską przemianę z małych jajeczek w prawdziwe, patrzące mi w oczy moje śliczne muchołówki.