Moje ptasie dzieci

Muchołówkowe dzieci dorastają, więc w ciągu dnia oboje rodzice pracują nieustannie. 

Startują ze starej sosny, najlepszego punktu obserwacyjnego, z którego widać i łąkę z jedzeniem i gniazdo z dziećmi. 

Wcześnie rano polują w sadzie wyławiając budzące się ze snu owady, a w ciągu dnia na łące. 

Są równie sprawnymi lotnikami i łowcami jak jaskółki. Czasem jest chwila relaksu, czyszczenie piórek, 

ale przede wszystkim upatrywanie kolejnego smakowitego kąska.

Kiedy upolują owada wracają na gałązkę z której wystartowały,

a dopiero potem, jeśli droga jest wolna lecą karmić dzieci. Gdy widzą, że zmierzam w ich kierunku zaczynają wołać

- Iiidzie tu tu, tu tu, iiidzie tu , iiidzie tu, tu tu, tu tu, iiidzie.

Wtedy przelatują na wyższą gałąź, lecą na klon, a potem na dąb, by odciągnąć mnie od gniazda. Tylko raz udało mi się zrobić zdjęcie podczas karmienia. 

Młode nie reagują otwartymi dziobami na ruch czy szelest. Kiedy podchodzę, małe dropiate kulki zwykle śpią albo gapię się ciekawie. 

Gdy noc jest zimna, albo kiedy pada deszcz mama wciąż własnym ciałem chroni dzieci przed zimnem lub przed wilgocią. 

Rosną w oczach i z dnia na dzień coraz bardziej wypełniają malutkie gniazdo. 

Czasem widać tylko dwa i wtedy serce podchodzi mi do gardła, że coś się stało, ale po chwili widzę wystający trzeci dzióbek i spokój wraca. 

Są już dobrze opierzone i pewnie lada dzień wylecą. 

Nie wiem czy uda mi się je potem zobaczyć. Lasek w żwirowni porządnie tego roku zgęstniał i jest świetną kryjówką i dla sikor i pierwiosnków, może i moje małe muchołówki znajdą tam azyl w pierwszych dniach życia poza domem. Rodzice będą je dokarmiać aż do odlotu na zimowiska. Potem czeka je długa droga przez cała Afrykę, bo docierają aż do Kapsztadu. Jeśli motyle dają radę to i one sobie poradzą i mam nadzieję, że wrócą do mnie wiosną te moje ptasie dzieci.