Łoś jeden

Przez trzy upalne dni nie miałam dość silnej woli by wybrać się nad Żurawi Staw, ale dzisiejszy poranek wydał mi się znacznie mniej upalny. Pasące się na Dużej Łące żurawie były dobra wróżbą. 

Na stawie przy małej porośniętej wysepce zastałam tylko dwie kaczki, 

ale po chwili w szuwarach dojrzałam parę machających brązowych skrzydeł? 

Nie to nie skrzydła to uszy, pomyślałam, że znowu mam szczęście i, że to pewnie jelenie szukają ratunku przed upałem. Tylko te uszy były trochę duże, 

a przecież leśniczy opowiadał, że widział tu jakiś miesiąc temu łoszę. Serce zaczęło walić jak młotem. Tyle razy zaglądałam tu wieczorem w nadziei, że przyjdą i nigdy nie udało mi się ich spotkać. Był samotny dzik, był borsuk, były sarny, była wiewiórka i pluskająca się wilga, były pamiętne jelenie, ale nie łosie. A tu o pół do dziewiątej leży sobie na błotnej wyspie najprawdopodobniej łoś. 

Żeby się upewnić musiałam poczekać aż wstanie, a on nie zamierzał. Minęło pół godziny, na habaziach przy wysepce przysiadła kaczka i zaczęła odprawiać toaletę, 

miałam nadzieje, że to zrujnuje spokój łosia, ale nie, machał i machał uszami, łoś jeden, 

a w końcu, ku mojej rozpaczy położył się.  Nadleciał bocian i od razu czajka, która gdzieś na stawie ma młode starała się uzmysłowić mu, że łatwo o jedzenie nie będzie. 

Łoś nie zwracał uwagi na ptasie awantury. 

Leżał, pomrukiwał, kichnął, wreszcie, gdy zaczęłam robić seryjne zdjęcia bocianowi, który postanowił przenieść się na północną część stawu, zainteresował się. 

Była dziesiąta i zaczął siąpić deszcz, łoś wstał, popatrzył na czatownię, odwrócił się i poszedł w stronę żeremia, oglądając się, czy czasem coś za nim nie idzie. Deszcz to słabł to nasilał się, a łoś przed żeremiem skręcił w lewo, zniknął za trzcinami, postał tam chwilę, po czym zawrócił i skubiąc jakąś wodną trawę, nasłuchiwał i spoglądał w moim kierunku. 

Zrobiło mi się go żal. Od rana leżał spokojnie w chłodnym błotku, a ja mu ten spokój zabrałam. Miałam piękne zdjęcia łosia i jedno, czego mi jeszcze było trzeba to świadomość, że mnie nie widział i że jeszcze tam wróci. Zwinęłam sprzęt i po cichutku opuściłam czatownię.