Pleszki

Zwykle przylatywały koło połowy kwietnia i od pierwszego dnia samiec przepięknie śpiewał. 

W tym roku dopiero 27 kwietnia samczyk pokazał się na chwilę i zniknął. 

Nie widziałam ich przez cały maj, może, dlatego że uganiałam się za wilgami i dopiero pod koniec czerwca, w zupełnie innym miejscu niż zwykle, zobaczyłam samiczkę. Polowała w trawach i wracała w sosnową gęstwę nawołując, 

a jakże całkiem już sporego podlota. 

Oboje podenerwowani moją obecnością skryli się w sosnach, a na pastwiskowym kołku przysiadł samczyk i podśpiewując odciągał mnie w stronę stawu. 

Myślałam, że to koniec pleszkowych spotkań w tym roku, gdy w połowie lipca podczas porannego spaceru smyrgnął mi spod nóg rudoszary cień. 

Okazało się, że to podlot pleszki. Przyjrzał mi się chwilę i czmychnął w zarośla. 

Tego samego dnia po wieczór wybrałam się na łąki. Sąsiad kończył kosić siano i pewne było, że spotkam tam bociany. I znowu na drodze coś się pojawiło, jakby właśnie spadły ze świerka dwie szyszki,

ale jedna po chwili wróciła na świerk, wiec chyba nie szyszki. 

A no nie, w trawie siedziała nieumiejąca jeszcze latać pleszka. 

Traktor szykował się by zjechać z łąki a maluch zaczął właśnie w tamtą stroną uciekać. 

Wreszcie zatrzymał się i odwrócił w moją stronę. 

Widać było jak ze strach i wysiłku bije mu serduszko. Zdeterminowany, by nie poddać się buńczucznie zapytał,

- i co mi zrobisz?

- Przykro mi, że cie przestraszyłam i nic ci nie zrobię, ale co ty zrobisz jak traktor nadjedzie?

- A to!

Odwrócił się i dał błyskawicznego nura w trawę rosnąca miedzy koleinami. Słowo daję, zrobił to tak sprytnie i pewnie, jakby miał to wyćwiczone. Gdyby to był normalny traktor pewnie bym zostawiła ptasie dziecko w spokoju, ale to był stary grat, z którego leje się olej, to raz, a co jak nagle traktorzyście przyjdzie do głowy zawrócić, akurat tam gdzie się malec schował? Szybko podeszłam i przeniosłam go w trawy za drogą. Od razu zaczął nawoływać rodziców i nim traktor przejechał już byli przy nim. Jednak uspokoiłam się dopiero następnego dnia, gdy spotkałam oba młode siedzące w mirabelkach obok drogi i domagające się od rodziców śniadania. 

Nie zaczepiałam ich, a i one nie były chętne do pogawędki, każde z nas pozostało w swoim świecie . Najważniejsze, że podloty wcale nie są takie niezaradne i bezbronne jak nam się wydaje i to, że w ciągu doby potrafią nauczyć się latać. Chociaż czasem mała pomoc taka jak przeniesienie w krzaczki, nie zaszkodzi.