Wiosennie

Dzisiaj od rana miało padać, ostatecznie front atmosferyczny wykonał jakąś dziwna woltę i koło dziewiątej zupełnie się przejaśniło.  

Pomyślałam, że można by sprawdzić jak tam stan wód na Nenufarowym, czy może coś przyleciało i zostało, czyli spacer wyrywkowo kontrolny.  Słońce świeciło mocno, ale wiał silny, zimny północny wiatr. Po drodze spotkałam żurawie schowane na świeżo obsianym polu pod lasem. One pasły się w części z owsem, a na kawałku pszenicznym podjadały grzywacze. 

Wiatr nie przeszkadzał śpiewającemu na brzozie świergotkowi.   

W lesie popisywały się zięby i sikory, ale przede wszystkim w lesie było zacisznie, cieplutko, w prześwitach słonecznie, słowem cudownie tak jak w naszych tęsknotach i wyobrażeniach o wiośnie.  Jeziorko pełne wody, stanowiska wędkarskie podtopione tak, że bez woderów nie da rady podejść. Na zachodnim brzegu dwa duże żeremia, a to oznacza duże bobrze rodziny,

a to oznacza potrzebę jedzenia, a to z kolei oznacza, że jeziorko w krótkim czasie może wrócić do stanu sprzed lat, kiedy brzegi nie były tak gęsto porośnięte drzewami. Jak będzie, czas pokaże. Szłam sobie leśną drogą i patrzyłam na to całe budzące się do życia piękno. 

Na coraz śmielej wychylające się z wody zielone liście grążeli, 

na buszującego wśród przybrzeżnych zarośli rudzika, 

na zaczynająca kwitnąć złoć, 

na ziębę konkurującą z siedzącym znacznie wyżej i tylko po śpiewie rozpoznanym pierwiosnkiem. 

A w drodze powrotnej na leśnej krzyżówce próbowałam zrobić zdjęcie pławiącym się w wiosennym słońcu osom. 

Mimo, że po południu zachmurzyło się, to cudowne ciepło wiosennego poranka zostało we mnie do wieczora, a wieczorem? Na kilka minut rozsunęły się ołowiane chmury zasnuwające niebo i słońce pokazało jak pięknie potrafi zachodzić.