Uczta

W mojej okolicy gniazdują, co najmniej cztery pary. Jedna nad Nenufarowym Jeziorkiem, druga za drogą do Szynowa w okolicy starego cmentarza, trzecia na skraju lasu przy Marunce i czwarta w okolicy bobrowisk przy Dużej Kępie. Najczęściej najpierw słychać ich nawoływanie kije, kije, kije, potem zadziera się głowę i widzi je krążące nad łąką, polem, lasem. 

W tym roku miałam szczęście widzieć ich szalone toki nad Muaruńskimi Łąkami, widziałam jak konsumują małżeństwo na suchej brzozie przy szosie do Szynowa, ale to wszystko było wysoko i daleko.  Miałam też szczęście przyłapać je kilka metrów od drogi jak na ściętym pniu jadły coś, co upolowały.  Ich czujność opiera się głównie na bystrym wzroku, a już odgłos kroków nie robi na nich wrażenia. Ja podchodziłam pod górkę wąwozem, one, nie widząc mnie siedziały na skraju wykarczowanej polany. Wystarczyło, że zobaczyły moją głowę i o zdjęciach nie było mowy, uciekły. To był ostatni raz, kiedy parę znad Marunki widziałam razem. Od dwóch tygodni widać tylko jednego ptaka, a to oznacza, że drugi siedzi na gnieździe i, że za dwa miesiące nad łąkami zobaczę młode myszołowy. Żal, że zmarnowałam okazję, by zrobić im zdjęcia na ziemi spowodował, że w poniedziałek zanęciłam pod czatownią.  Jeden dzień nie przyniósł żadnych rezultatów, ale drugi już był owocny, w dodatku jest o czym opowiedzieć.  Zaczęło się jak zwykle, od kruczego patrolu i ogłoszenia okolicznym głodomorom, że jedzenie jest, ale ONA tam siedzi. Po godzinie czekania, kiedy cierpliwość już, już się kończyła usłyszałam szum skrzydeł i ciężki ptak usiadł gdzieś nade mną. Następne pół godziny i zleciał na łąkę jakieś cztery metry od celu. Ani drgnęłam, wiedziała, że świdruje krzaki wzrokiem. Przefrunął z drugiej strony już tylko dwa metry od celu i tu mnie diabli podkusili przesunąć obiektyw. Poderwał się i tyle. Pomyślałam, że o tej porze roku nie jest łatwo o niezmykające mięsko i, że jeszcze wróci. Nie myliłam się tym razem usiadł centralnie naprzeciwko obiektywu, ja tym razem byłam jak skała, a on zaczął jeść. 

Skubał, odrywał, delektował się i tracił czujność, przyzwyczaił się do trzasku lustra i migawki tak, że w międzyczasie dałam rade wymienić baterię, a on nic. Idylla trwała do czasu, aż kruk doszedł do wniosku, że się pomylił, co do mojej obecności w czatowni i zaczął krążyć nad ucztującym myszakiem.

Atmosfera zrobiła się nerwowa. Myszołów wskoczył na leżącą obok gałąź i zaczął odkrzykiwać krukowi pokazując, kto jest znalazcą i właścicielem tej pokaźnej porcji i, że nie zamierza się dzielić. 

W końcu nie wytrzymał nerwowo, poderwał się i znowu usiadł na drzewie. Muszę powiedzieć, że byłam wdzięczna krukowi, bo zmarzłam i zdrętwiałam na kość. Opuściłam czatownię i mimo, że wyszłam z chaszczy dużym łukiem kruk żegnał mnie krakaniem

- a nie mówiłem, że ona tam jest, nie mówiłem…,

a myszołów wtrącał swoje

- i co z tego, ważne, że się najadłem, i jeszcze się najem, najem, najem…