Spacer z pleszką

Pierwszy raz w życiu zobaczyłam pleszkę kilka lat temu. Pięknie wybarwiony samczyk w zachodzącym słońcu wyglądał jak zawieszona na drzewie dojrzała mandarynka. 

Widywałam go potem często, ale raczej na czubkach wysokich drzew. Pięknie śpiewał od rana do wieczora przez wiosnę i całe lato. Pewnego majowego poranka parka przysiadła nieco niżej i pozwoliła zrobić sobie kilka zdjęć. 

Potem różnie bywało, aż w tym roku, dwa tygodnie temu miałam szczęście spotkać je tuż po przylocie. 

Śpiew samca ukrytego gdzieś w sosnowej gęstwie słychać ciągle i sądziłam, że tak już zostanie, że z daleka będę widziała jak śpiewa na stodole Marii, na gruszy, na sośnie.

Ale wczoraj, gdy zaraz po deszczu wybrałam się na spacer, na drodze spotkałam podskakującego malucha.  

Przemoczony samczyk pleszki jak i ja zmierzał w stronę łąki. 

Szedł przodem, a ja powoli za nim. 

Miałam wrażenie, że odciąga mnie od miejsca, w którym go zobaczyłam. Wreszcie wleciał w rosnące przy drodze sosny i stamtąd mnie obserwował. 

Gdy go obeszłam znowu przysiadł na drodze i wracając zbierał wszelkiej maści robaczki a moje śledzenie już go tak nie denerwowało. 

W końcu przy stercie starych gałęzi leżącej pod świerkiem skręcił i zniknął. 

Dzisiejsze -4 i mgły spowodowały, że dopiero pół do ósmej wybrałam się na łąki, ale nie doszłam, bo na drodze skakał kto? Oczywiście pan pleszka. 

Dziś spacer odbył się tą samą trasą, do sosen i z powrotem, ale, ponieważ się już trochę znamy pozwolił mi znacznie bliżej podejść 

i w powrotnej drodze poszliśmy, a właściwie ja za nim poszłam aż do krzyżówki. Łowił muszki, dżdżownice, i co tam jeszcze w piasku lub trawie wypatrzył. W końcu przysiadł na gałązce i w słońcu, które przedarło się przez mgły zaczął suszyć piórka. 

Jednak nie wyprostował się, cały czas zgarbiony, lekko rozpostartymi skrzydełkami osłaniał się niczym peleryną, Pomyślałam, że… że jest stary, może to ten sam, którego kiedyś zobaczyłam na brzozie. Zostawiłam go w spokoju by wygrzał stare kości, bo przed nim huk roboty. By przetrwać w temperaturach, jakie zafundował nam kwiecień musi codziennie zjeść, co najmniej tyle ile sam waży, nakarmić siedzącą na jajach samiczkę, a potem jak pojawią się pisklęta, to przez dwa tygodnie będzie harówka od świtu do nocy. A, że nie sam mieszka w gałęziach pod świerkiem wiem, bo wczoraj tylko słyszałam, a dziś, może tylko na mgnienie oka, ale udało się zobaczyć. 

Wygląda na to, że choć stary, ale doświadczony samczyk po raz kolejny zostanie ojcem. 

Nie ma wątpliwości, że sobie poradzi, bo mądre samiczki zawsze wybierają najlepszych ojców dla swoich dzieci.