Poranek i wieczór

Taki czysty świt jak dziś rzadko się ostatnio zdarza, więc zmobilizowałam się i poszłam nad Żurawi Staw. -2 stopnie i wschodzące słonce zrobiły swoje i przez dobre 40 minut było bardzo artystycznie. W cieniu na starym pniu, niemal niewidoczne siedziały krakwy i cyraneczki, we mgłach ukazywały się krzyżówki, perkozek i łabędzie. 

Zmęczona nieustannym wypatrywaniem właściwie przegapiłam przylot czapli białej. I nie dość, że usiadła za wierzbą to po chwili zabrała się z powrotem.

Kaczki dla rozgrzewki trochę poszalały, co wzbudziło zainteresowanie kruka, 

a potem zajrzała do mnie na chwile zięba i krótko, ale treściwie podsumowała,

- co? Pięknie, ale nudno.

- Nudno nie, ale zimno. Na to siedzący obok na świerku pierwiosnek zauważył,

- to może daj sobie spokój i wpadnij wieczorem.

Wpadłam i mimo, że jelenie nie przechodziły, a to właśnie mi się marzyło, miło było popatrzeć na to, co się działo. W łabędzim gnieździe ciągle jeszcze nie ma jaj. 

Za to okazało się, że stara żurawka siedzi na gnieździe w trzcinach. Nadleciał pan mąż, ona kazała mu chwile popilnować gniazda, mrucząc przeszła się brzegiem, trochę podjadła i lotem błyskawicy wróciła w trzciny. Jak już się usadowiła, on odleciał, bo do zachodu słońca było jeszcze trochę. 

Krakwy i cyraneczki, które wcześniej żerowały po wschodniej stronie stawu, przeniosły się na moja stronę. 

Jednak cyraneczki czymś podenerwowane szybko zrezygnowały i popłynęły w stronę żeremia, a krakwy zabrały się za jedzenie. 

Pracowicie zbierały coś z powierzchni wody siorbiąc i mlaskając i to wywołało złość, e tam złość, wściekłość perkozka. Napuszyło się to maleństwo, nadęło pierś i groźnym spojrzeniem oraz „godnościom osobistom” zmusiło kaczora krakwy do ucieczki.

Odpłynąwszy w te pędy, udawał potem, że nic się nie stało. 

Kaczka patrzyła na to wszystko zdumiona. 

Perkozek niezbyt długo cieszył się zwycięstwem, bo siedzący gdzieś na brzegu brodziec zaczął krzyczeć, że nadlatuje bielik.  Wszyscy trochę na oślep zaczęli płynąć pod drzewa by schronić się przed niebezpieczeństwem. 

Jeden kaczor przechyliwszy głowę, zobaczył agresora, nie wytrzymał psychicznie, zawrócił i poderwał się do lotu. 

Bielik jednak nie usiadł, przestał wołać i pewnie też odleciał. Na stawie zrobiło się pusto. No, nie do końca, na środku ktoś pływał. 

Ach tak, to on, wspaniały, nieustraszony, malutki perkozek. Odwrócił się w moją stronę i powiedział,

- od dzisiaj mów mi Czak, Noris Czak.