Przy bobrowiskach

Wczoraj rano postanowiłam zajrzeć do bobrów,

a ponieważ powszechnie wiadomo, że najfajniej idzie się okrężną drogą, to się trochę powłóczyłam po lesie. Dzięki temu udało mi się wpaść na dwie sarny pasące się na brzegu niewielkiego rowu łączącego dwie tamy bobrowe. To ich ulubione przejście, ich i dzików, niestety tych ostatnich już dawno nie widziałam. Buchtowiska i owszem, dzików nie. Sarny nie bardzo się przestraszyły, odskoczyły na kilka metrów i tak jak ja znieruchomiały, dzięki temu udało mi się zrobić cztery krzywe zdjęcia, ale kiedy spróbowałam się, jako tako ustawić, zwiały. 

A bobry? Wzdłuż rowu łączącego dwa stawy wycięły kilkanaście dębów, kilka olch, większość leszczyn i to nie koniec roboty, ciągle można tam znaleźć nowe wióry. Wiadomo, że nie zleciły tych prac pilarzom tylko wykonały je osobiście, 

w dodatku na wspomnianym rowie zwiększyły liczbę tam z pięciu do dwunastu. W najgłębszym basenie pełnym wody pływało mnóstwo świeżych gałązek i kory, ale bobrów ani na lekarstwo.

Postanowiłam spróbować wieczorem. Na miejsce dotarłam w pół do piątej i zamiast błyskawicznie się zainstalować zaczęłam się kręcić jak kura, co nie wie gdzie jajo znieść. Bo to środek lasu, dół lasu i ciemno. Kiedy wreszcie usadowiłam się tak, że widziałam oba baseny, usłyszałam zwierza idącego po wodzie, ciche chlupotanie, łamanie trzcin i natychmiast okazało się, że nie jestem w stanie wykręcić obiektywu tak, żeby to zobaczyć. Znowu zaczęłam się wiercić, a chlupotanie ucichło. Wreszcie statyw stał perfekcyjnie, ale i ciemno się zrobiło beznadziejnie. Wypatrywałam, nasłuchiwałam i nic, w końcu postanowiłam wracać. Wstałam i wtedy na środku basenu bóbr klasnął ogonem i tyle go widziałam. Zrobiłam fotkę wody,

księżyc ładnie świecił, też mu zrobiłam fotkę, 

zeszłam na brzeg rowu by zrobić księżyc w wodzie i wtedy klasnął po raz drugi przy samej tamie. Fota księżyca nie wyszła, bo woda zaczęła falować, nad głową po pięknie granatowym niebie przeleciała para kruków i też ich nie zdążyłam zrobić i kiedy myślałam, że jest ciemno jak diabli 

i że to jest kompletnie nieudana wyprawa, od strony Łapki, albo Lamkówka usłyszałam ten najcudowniejszy głos, na który wszyscy fotografujący przyrodę czekają, krzyk żurawia żegnający odchodzący dzień, po chwili jeszcze raz i wszystko ucichło. Więc żurawie, które widziałam w sobotę nie były tylko przelotnie, to leciały moje żurawie i jak co roku, na bagnie w Dużym Lesie czekają, aż zrobi się trochę cieplej, aż lód rozmarznie, trzcina zacznie rosnąć, łatwiej będzie o jedzenia. A wtedy znowu będę się zrywać przed świtem, pędzić, na łąki, do lasu, nad rozlewiska i patrzeć na nie i patrzeć i nigdy mi się to nie znudzi.