Może nie do końca nieudane

Tak czasem jest, wieje wiatr, ptak stroszy piórka albo się płoszy, trudno za nim podążyć z ciężkim obiektywem, trudno złapać ostrość, a scena wydaje się nieprawdopodobnie piękna i żal nic pstryknąć. W domu okazuje się, że niestety nic nie wyszło, ale żal wyrzucić, bo to zapis przeżytych w tamtej chwili emocji. Zostawia się więc to wyrzucenie na później, a później to znaczy najczęściej na zimę lub przedwiośnie, kiedy nie zawsze można wyjść na spacer, a za fotografowaniem się tęskni. I kiedy zaczyna się zimą przeglądać archiwum to nie dość, że emocje wracają, to jeszcze zaczyna się dostrzegać w tych nieudanych fotografiach coś szczególnego, może zwierzęce dusze, jakiś rodzaj poezji ich istnienia, jakiś niemal nieuchwytny czar. I ten czar zaklęty w nie udanej fotografii ciągnie nas na łąki, do lasu, na mokradła. Po co?  To proste, by jeszcze raz zobaczyć.