Szczęście o krok

Słoneczne, leniwe, niedzielne popołudnie. Na stawie jak zwykle gągoły, krzyżówki, para łabędzi i wysiadująca żurawka.  Łabędzica też siedziała na gnieździe, a łabędź pływał od niechcenia to tu, to tam. 

Nagle zdecydowanie skierował się do zachodniej części stawu, dłuższą chwilę obserwował południowy brzeg, po czym ułożył się niby do drzemki tak, że oczy niczym zza płotu podglądały prześwity pod świerkami. 

Może to szumiący w gałęziach wiatr, a może nowo nabyta dzicza umiejętność bezgłośnego poruszania się po lesie sprawiła, że nie zauważyłam, kiedy się pojawiły, trzy dorosłe i bodaj trzy przelatki. 

Czochrały się, każde o swój ulubiony świerkowy pień. Stare dziki robiły to z wprawą, przyklękając to na przednie to na tylne nogi, dwa młodziaki też dawały radę, tylko temu trzeciemu nie bardzo szło. 

Wyraźnie ciągnęło go na brzeg. No cóż są tacy, co lubią się drapać i tacy, co wolą kąpiel.

Łabędź nerwowo pływał wzdłuż brzegu 

i gdy dziczek zdecydował się wejść do wody, podpłynął bliżej i zasyczał,

- sssspróbuj tylko ssssmarkaczu. 

Dziczek zatrzymał się, popatrzył żałośnie i westchnął,

- no dobrze, to poszukam innego miejsca. Mama mówiła żeby się zbytnio nie oddalał, przeszedł więc tylko kawałek dalej, 

ale tam, żerował mąż żurawki. Zobaczyłam go jak wzbił się w powietrze i zatoczy patrolowy krąg nad stawem. 

Dziczek podszedł do dorosłych mając nadzieje, że kiedy razem wejdą do wody, łabędź przestraszy się i ucieknie, ale oni wszyscy woleli czochranie. 

Jeszcze raz spod świerkowych gałęzi spojrzał tęsknie na wodę 

i wtedy mama zarządziła kategorycznie,

- idziemy do babrzyska. Wszyscy! Łabędź w geście tryumfu trzepotał dłuższy czas skrzydłami, bo przecież jeszcze raz udało mu się wykazać siłą charakteru. 

Wygrał, ale nie odpłynął. Niby pielęgnując pióra, spod uniesionych skrzydeł lustrował brzeg wypatrując kolejnego niebezpieczeństwa. 

Dziczek posłusznie podreptał za rodziną, a ja zebrałam się do powrotu. 

W domu okazało się, że zapomniałam założyć na obiektyw osłonę i zdjęcia wyszły przepalone. A szczęście było o krok, dzicze, bo gdyby nie łabędź mógłby zażyć rozkosznej kąpieli w czyściutkiej wodzie i moje, bo miałabym przepiękne ilustracje do bajki „Rozmawiała gęś z prosięciem „ w wersji „ Gawędził raz dzik z łabędziem”. Taki los odmieńców prawie zawsze pod górkę i słońce w oczy.