Niech się spełni

To był dobry rok dla saren. Trawy były wysokie już w maju, można się było w nich skryć, w spokoju najeść i odpocząć. Ich bujność pozwalała na poczucie bezpieczeństwa, gdy na świat zaczęły przychodzić koźlęta, a i później, gdy padające deszcze uniemożliwiały koszenie łąk, można było bezpieczniej niż zwykle karmić je i wychowywać. Po miesiącu koźlaki pijąc matczyne mleko i skubiąc młode listki były na tyle silne, że w razie niebezpieczeństwa nadążały podczas ucieczki za matką. Jednak dzięki gęstwie traw rzadko musiały uciekać. Te same gęste trawy zniechęciły polujących i dzięki temu dużo kozłów przetrwało swój, trwający do trzydziestego września czas kaźni. Pierwszego października przyszła kolej na kozy i koźlęta. Nie wiadomo skąd, ale wiedzą, że teraz przebywanie w ciągu dnia na ciągle jeszcze zielonych łąkach nie jest dla nich bezpieczne. Wychodzą na nie godzinę po zachodzie słońca i znikają godzinę przed wschodem. Sarny tak jak my, tak jak inne zwierzęta mają swój świat, swoje troski, radości, swoje jedno życie i tak jak wszyscy zasługują by przeżyć je w spokoju. A jednak człowiek zdecydował, że będą chować się w leśnych ostępach do piętnastego stycznia chyba, że wcześniej spełni się biblijna obietnica opisana w księdze Ozeasza 2.18

„I postawię z nimi przymierze dnia onego ze zwierzem polnym i z ptastwem powietrznem i z płazem ziemskim, a łuk i miecz i wojnę wygładzę z ziemie i dam im spać bezpiecznie.”

Niech się spełni.

(Tłumaczenie Biblii ks. Jakub Wujek)