Historyjki zapomniane - nauka samodzielności

To jedna z letnich historyjek, której nie zdążyłam opowiedzieć. Pod koniec lipca wiele ptaków wyprowadza młode, wyprowadziły i gąsiorki. Gniazdowały gdzieś blisko, a ponieważ gniazdo zwykle zakładają w gęstych niezbyt wysokich krzewach, więc możliwe, że miały je w moim ligustrowym żywopłocie. Niezbyt się z tym obnosiły, ot czasem wcześnie rano można było zobaczyć czatującego samczyka . 

Pewnego dnia na śliwkowej gałązce przysiadła pani gąsiorkowa. Nie polowała, ale uważnie lustrowała okolicę, pomyślałam wtedy, że na coś się zanosi i miałam rację. 

Już następnego dnia na młodym rosnącym od strony drogi świerku pojawił się samczyk i gąsiorkowe dziecko. Tata cierpliwie tłumaczył, że pora nauczyć się samemu zdobywać pokarm, dziecko słuchało z rozdziawionym dzióbkiem, 

ale kiedy tata powiedział,

- popatrz jaka wielka, wspaniała łąka, to tam są te wszystkie smakowite rzeczy, którymi do tej pory razem z mamą karmiliśmy cię. Może teraz polecimy tam razem i spróbujesz sam coś upolować?

- ale tatusiu, czy mógłbyś jeszcze ten jeden raz nakarmić mnie, jestem taki głodny.

- w takim razie obejrzyj dobrze gałązkę, na której siedzisz, może tam znajdziesz jakiś mały kąsek i jak zjesz to polecimy na łąkę.

Mały gąsiorek pochylił głowę i nic nie znalazłszy zleciał na niższą gałązkę i zaczął ten znany wśród ptasiej dziatwy żebraczy taniec. Kręcił się i potrząsał żałośnie skrzydełkami błagając o coś do jedzenia, bo inaczej zaraz umrze z głodu. 

Ojciec odleciał na łąkę, a ten patrząc w ślad za rodzicem ciągle jeszcze popiskiwał i potrząsał skrzydełkami.

Dziecięce błagania dostrzegła mama, ale okres wkładania jedzenia do dzioba minął bezpowrotnie. Upolowaną muchę mama nadziała na świerkową igłę i rzuciła maluchowi krótkie,

- tu jest twój podwieczorek, i odleciała. 

Zadowolony malec natychmiast podleciał we wskazane miejsce i wydobył kąsek spośród świerkowych igieł. W tym czasie tata na świerku obok umieścił jakiegoś robala, który także został odnaleziony i błyskawicznie skonsumowany. 

Świerk był wykorzystywany przez gąsiorkowych rodziców jeszcze kilka razy do nauki gdzie chować nadmiar jedzenia. 

Dzień później przyszła kolej na naukę polowania na koniki polne. Mama upolowawszy piękną sztukę podleciała do siedzących na brzozie dzieci, pokazała co ma w dziobie i wróciła na łąkę. 

Wiadomo, że pasikoniki latają dość wysoko, ale polować na nie najlepiej jak siedzą w trawie. Maluchy jednak nie zrozumiały, dalej siedziały na brzozie, jeden spokojnie, a drugi trząsł się w żebraczych pląsach. 

W końcu zrozumiał, że to nie przelewki i sfrunął na łąkę do czekającego rodzica. Ten spokojny widać był najedzony, bo został jeszcze na brzozie pławiąc się w promieniach słońca. 

Spotkany dwa dni później mody gąsiorek wyglądał na dobrze odżywionego, czyli dawał sobie radę sam, a jednak od czasu do czasu siadał na świerku i przeszukiwał igły licząc, że mama coś tam jeszcze dla niego schowała. 

Nic nie znalazłszy, odwróci się do mnie i nadzwyczaj dorośle powiedział,

- jestem jeszcze mały, ale już wiem, że najsmaczniej jedzenie to to które podawała mama.

- Tak mój drogi, to jedna z tych rzeczy które pamiętamy całe życie.