Znajomość mocno przelotna

Cały rok na to czekałam, cały rok i jeden deszczowy tydzień. Osłonięty przez dwa dęby i gęsty świerk głóg jak zwykle szybciej niż inne zakwitł, zaowocował i dojrzał. Niestety nie tak obficie jak rok temu i w dodatku ten deszcz. Na szczęście we czwartek pojawiło się słońce i mogłam spokojnie zasiąść i czekać mając nadzieję, że tak jak w zeszłym roku przyleci. 

Najpierw pojawiła się kosia samiczka, 

a po chwili zachęcony jej odwagą przyleciał paszkot. 

Nie zabawiły długo, niepokój wzbudziła wisząca pod śliwą siatka, wcześniej jej tam nie było. Czekałam i czekałam, po godzinie temperatura spadła do 2 stopni i zaczął wiać zimny wiatr, a słońce nie kwapiło się by rozproszyć chmury. Zrezygnowana wróciłam do domu. Jednak myśl ze może się pojawi, a ja go przegapię spowodowała, że przed dziesiątą znowu spróbowałam i znowu było tak samo, samiczka kosa, paszkot, inne kosy, w porywach było ich sześć na raz. 

Niechętnie siadały na obrzeżach głogowego drzewka, a jeśli już to na chwile, by łyknąwszy w pospiechu kilka owoców uciec, na świerk, klon, albo jeszcze dalej. Paszkot dwa razy przysiadał wysoko na dębie terkotaniem oznajmiając, że się boi, ale kosy wracały i podczas którejś z kosich eskapad w środku głogowej korony mignęło coś znacznie jaśniejszego. 

Doczekałam się to był wyczekany, wytęskniony droździk. 

Niechętnie wychylał się z gęstwy, bo i po co? Owoców miał pod dostatkiem, a ostrożności nigdy za wiele zwłaszcza, że w okolicy polują i jastrząb i krogulec. Że schował się rozumiem, ale że przyleciał na minutkę i więcej się nie pokazał, ani we czwartek, ani w piątek to już jest nieładnie. Być może bywał w deszczowe dni, teoretycznie może nawet mieszka w okolicy, może gniazduje, jednak nigdy nie udało mi się go zaobserwować, ani usłyszeć, widuję go tylko w październiku. Ani zdjęć fajnych, ani pogawędki, cóż, pewnie tak wygląda znajomość przelotna.