Zawsze są piękne

Z piątkowego podchodzenia żurawi nic nie wyszło, za to maślanie wyszło podchodzenie robiących maślane oczy zajęcy, czyli drugich w tym roku parkotów. 

Czasem i tak można. W sobotę zaczęły się konkretne przeloty wspólnych gęsio żurawich kluczy, miło było patrzeć na wielkie stada lecące na wschód. 

Po południu podkusiło mnie by pójść nad Żurawi Staw. Miałam nadzieje na żurawie tańce, ale niestety lód tylko wokół żeremia puścił i na tym kawałku samotny gągoł nurkował za jedzeniem i tylko raz się odezwał.

Żurawi ani śladu. Kiedy zmarznięta szłam do domu nadleciały, żal było nie wrócić te 50 metrów, ale okazało się, że na darmo, bo bez kolacji, pewnie zjadły ją na łąkach, ulokowały się w trzcinowisku na gnieździe. Były może piętnaście metrów ode mnie, ale zupełnie niewidoczne. Krzyczały ostrzegawczo i na mnie i na przelatującego akurat obcego żurawia. Wygląda na to, że pora znoszenia jaj już bliska. Dzisiaj od rana przeanalizowałam ostatnio zaobserwowany żurawi porządek dnia i postanowiłam schować się w tarninach, z których robiłam im zdjęcia we czwartek. I to był bardzo dobry pomysł. Wprawdzie wyczekać do momentu, aż zechcą się pojawić nie było łatwo, ale w końcu przyszły i podeszły bardzo blisko.  

Pewnie, że najpiękniej wyglądają o wschodzie, albo o zachodzie słońca, że najfajniej obserwować je jak tańczą albo opiekują się dziećmi, że o zdjęciach na gnieździe nie wspomnę. Ale na razie jedzą i jedzą, słońca nie widać, więc lubię to, co mam, chociaż właściwie one zawsze są piękne.