Omamiona

Omamiona wczorajszym słońcem wyrwałam się na chwilę w tarninowe chaszcze za Dużą Łąką. Wyprawa okazała się owocna, ale nieuchronne będzie zbudowanie czatowni, bo siedzenie w krzakach daje bardzo małe szanse na prawdziwe ukrycie się przed drapolami. Ten ich wzrok wyłapujący każdy najmniejszy ruch, budzi podziw i jednocześnie nie daje szans na spokojne fotografowanie. Otóż na ukryte w trawie kąski skusiły się myszołowy. 

Myszołowy dobierają się w pary na całe życie, więc obserwowane od trzech tygodni ptaki muszą być młode. Zajęte zalotami witały mnie niechętnymi okrzykami przy każdym wejściu na Maruńskie Łąki i odlatywały do lasu. Samiczka wybrała wreszcie spośród dwóch konkurentów, małżeństwo zostało skonsumowane i para zabrała się za budowę gniazda by w kwietniu znieść jaja i zacząć wysiadywanie.  Budowa gniazda to jedno, a jeść trzeba. Myszołowy lubią myszy polne, nornice, a po przylocie żurawi zdobycie czegoś do jedzenia stało się trochę trudniejsze. Czekałam i czekałam, zimny wiatr i gęste gałęzie skutecznie redukowały słoneczne ciepło i kiedy zaczęłam żałować, że nie poszłam na zwykły spacer przeleciały lotem patrolowym nad okolicą, dojrzały co w trawie leży i bez zbędnych ceregieli usiadły. Mały ruch ręką i wizyta skończyła się po niespełna 30 sekundach. 

Może to i dobrze, bo solidnie zmarzłam, a poza tym, gdybym została dłużej nie spotkałabym kani rudej. 

Sąsiad wiele razy opowiadał mi, że ona gdzieś w naszej okolicy mieszka, ale nigdy nie miałam okazji jej zobaczyć, a tym razem właśnie przecinała łąkę na ukos i może słabo, ale się udało. 

Amatorów drobnych gryzoni na Maruńskich Łąkach coraz więcej, bo to lis, bocian, żuraw, myszołów, kania, kruk, bielik, orlik, błotniak, srokosz i nie wiadomo, kto tam jeszcze ma je w swojej diecie. I pewnie dlatego myszy mieszkające w naszej paszarni omamione świętym spokojem, porzuciły świeże powietrze, słońce i ewentualny wiatr we włosach, dogadały się z sypiającym w paszarni kotem i nie mają najmniejszego zamiaru jej opuścić.