Peryskopowa

Cieszyłam się na ten dzisiejszy poranek jak dziecko. Miał być piękny świt, może mgły, potem słońce. Pomyślała, że 5.20 to dobra pora by dotrzeć do czatowni na skraju łąki, zasiąść i czekać na wizytę żurawi, a potem może i drapoli. Niestety o 5.20 żurawie już tam były, pierwsze mnie zobaczyły i odleciały na Łosie Rozlewisko.  Słyszałam ich nawoływanie, czekałam do 7.00, że może wrócą, zmarzłam, bo przecież było obiecane -5 stopni i mocno zniechęcona poszłam do domu. Stojąc przy furtce obejrzałam się, a one właśnie lądowały.  Tak, to tak, szybkie śniadanie, kawa i dalej na łąkę. Tym razem odeszły powoli za górkę i pozostały na tzw. peryskopowej. 

Nie ma co czarować, że przychodzą tam po nic. Zostało mi trochę karmnikowych zapasów jęczmienia, od koni pożyczyłam trochę owsa i dzięki temu mam zapewnione stałe wizyty w małej dolince na skraju łąki. Wczoraj wyłożyłam też coś dla drapieżnych, ale szybko zauważyły to kruki, rozgadały reszcie towarzystwa, że siedzę pod sosną i nikt się nie skusił. Sądziłam, że nocą pożywią się tym lisy, ale nie. Wszystko nietknięte zostało do dziś.  Zasiadłam wiec na pieńku i po jakichś trzydziestu minutach zjawiła się żurawia para. 

Miło było patrzeć jak ziarnko po ziarnku znika w przepastnych dziobach.  Niemal równocześnie z żurawiami zjawił się kruk. Usiadł na sośnie nade mną i zaczął korkowanie. Najpierw delikatnie jakby w starej wielkiej piwnicy otwierał małą buteleczkę, po chwili kaliber się zmienił na butlę od szampana, no a potem to już było odkorkowywanie wielkiej rury z wodą. Nadleciał drugi kruk i najpierw było solidne krakanie, a potem takie cichutkie kruk, kruk, przerwa, kruk, kruk, a wreszcie zupełnie jakby się wściekł na tego korkującego, rozkrakał się jak najprawdziwszy normalny kruk.  Zaczęły się przeloty, jakby chciały zobaczyć czy można bezpiecznie usiąść, czy wiać. Myślę, że spokojne zachowanie żurawi spowodowało, że jeden z kruków usiadł i zaczął jeść.

To pewnie ten korkujący, bo korkowanie ustało. Jadł około 10 minut, wreszcie mu się znudziło i poczłapał zobaczyć, co jedzą żurawie. 

Dopóki był w stosownej odległości nie zwracały na niego uwagi, ale gdy przekroczył granicę metra, żuraw rozpostarł skrzydła i wyciągnął dziób markując atak. Kruk odskoczył 

obejrzał, się, mruknął

- ważniak,

i wrócił na sosnę. Po chwili znowu usłyszałam korkowanie. To pewnie jakiś sygnał, bo najpierw nadleciała sroka i zaczęła robić raban, potem musiały przylecieć jeszcze ze dwa kruki, bo rejwach zrobił się niemożliwy, a szum skrzydeł świadczył, że i chciałyby usiąść i boją się. Wreszcie jeden się zdecydował, ale to wyglądało tak, jakby inne kazały mu spróbować, czy to czasem nie jest pułapka. Skradał się i wycofywał, doskakiwał i błyskawicznie odskakiwał, 

a kiedy wreszcie spróbował, tuż obok usiadł myszołów. 

Wystarczył jeden rzut oka i widząc, że jestem za świerkowymi gałązkami odleciał. To natychmiast wzbudziło zainteresowanie żurawi. Włos im się zjeżył na głowie, zaczęły trąbić, 

kruk korzystając z faktu, że nikt się już jedzeniem nie interesuje, porwał jeszcze ze dwa kęsy, 

ale kiedy żurawie cały czas ostrzegawczo krzycząc zaczęły się oddalać i on także odleciał.

Po chwili na łące nie było nikogo. No nie do końca nikogo, bo za górką na peryskopowej …. 

Po co uciekać, kiedy ona zaraz pójdzie i będzie można spokojnie wrócić do jedzenia.