Przyjaźń

Żurawi Staw opustoszał. Jeszcze w sierpniu można było spotkać brodźce i krzyżówki, 

ale po pierwszej strzelaninie pod koniec sierpnia nie ma nic. Rzadko tam zaglądam, a jeśli już to na chwilę by napatrzeć się na ptasią drobnicę, spotkać sarny albo dziki. A jeśli kaczki to już prędzej na Nenufarowym. Najbardziej lubię północną zatoczkę gdzie oprócz kaczek bywają zimorodek i perkozek. Zimorodek lubi bywać sam, 

a perkoza ostatnio widuję w towarzystwie. To było na początku września, dzień był pochmurny i trochę wietrzny, więc na spacer wybrałam się koło południa. Pewnie z powodu wiatru udało mi się podejść blisko brzegu. Niemal na środku pływał perkozek, 

a na nenufarowym kłączu spała sobie w najlepsze krzyżówka. 

On się trochę rozglądał, ale kaczy sen działał na niego uspokajająco. Jeśli kaczka śpi, to, czym się martwić, wprawdzie gałęzie na brzegu podejrzanie szumią i woda podejrzanie chlupie, ale skoro ona śpi. Nurkował blisko kłącza, od czasu do czasu spoglądając w moim kierunku. 

Kiedy nasycił głód zabrał się za toaletę. Puszył się, stroszył piórka, otrzepywał, natłuszczał, na mnie już nie patrzył tylko na kaczkę, a ona wciąż spała. 

Nie pamiętam co się stało, ale kaczka nagle się obudziła, niespiesznie zeszła z kłącza i popłynęła w szuwary, a perkozek dał nura i oboje zniknęli. 

Trzy dni później, rankiem w północnej zatoczce pływały dwie kaczki i oczywiście perkozek. 

Tym razem wiatr nie był sprzyjający, a i dwie kaczki to nie jedna. Szybko doszły do wniosku, że bezpiecznie nie jest i popłynęły w kierunku tajnej zatoczki do której dojścia w żaden sposób nie mogę znaleźć,

a to jest prawdopodobne miejsce gniazdowania żurawi, teren polowania zimorodka i żerowisko czapli, azyl dostępny tylko ptakom. W tym, że perkozek pływa z kaczkami nie byłoby nic dziwnego, gdyby nie to, że kaczki zniknąwszy za zakrętem zaczęły go wołać. On zanurkował jeszcze raz, jeszcze popatrzył w moim kierunku, ale one ciągle pokwakiwały

- Perkozek, choć z nami, tam nie jest bezpiecznie, nie zostawaj sam.

Dał nura i po chwili kaczki przestały kwakać. Taka historia powtórzyła się tydzień temu. Perkozek i kaczka łowili spokojnie póki nie poślizgnęłam się na mokrym pniu. 

Kaczka natychmiast odpłynęła mocno w prawo, a kiedy perkozek się ociągał zaczęła go nawoływać

- Podpłyń tu, tu jest też dobre miejsce do nurkowania. Zdaje mi się, że tam ktoś jest.

On tylko patrzył i powoli nurkując podpłynął do niej, a potem coś sobie szeptali, ale to było za daleko, żeby mogła usłyszeć. 

Pomyślałam sobie, jakie trudne jest życie młodych. Rodzice zajęci kolejnymi lęgami, już im nie pomagają, muszą sobie radzić same. Więc nawiązują znajomości, a nawet przyjaźnie, bo jak nazwać to, że większe ptaki troszczą się o mniejszego i to innego gatunku. Za pół roku wiosną, kiedy do głosu dojdzie instynkt, każde z nich pójdzie swoją drogą, ale teraz, teraz są młodzi i pełni ideałów, tak jak my kiedyś. Dziś okazało się, że nie tylko kaczki są przyjaciółmi perkozka, dziś pływał w północnej zatoczce w towarzystwie kokoszki. 

I dziś wykorzystał to, czego na mój temat nauczyły go kaczki. To ona płynęła w moją stronę, beztrosko rozglądając się za jedzeniem, 

a on usłyszawszy pstrykanie, jeszcze trochę nasłuchiwał, a potem zawołał cichutko

- Kokoszka, nie bój się, ale lepiej nie płyń tam, lepiej wracajmy.