Jeszcze mi się uda

Maruńskie Łąki za szosą po raz pierwszy zobaczyłam tego lata, kiedy budowaliśmy dom. Część Dużej Kępy została rok wcześniej wycięta i na porębie jak to na porębie obok nowo posadzonych brzózek i świerków rozrósł się piękny malinowy chruśniak. To wtedy ostatni raz zbierałam dziko rosnące maliny. Potem posadziliśmy ogrodowe, obficie plonujące, wielkie i komu by się chciał chodzić w upale, wśród komarów i zbierać małe często robaczywe owocki, a szkoda. Dziś ta poręba to już szesnastoletni młodnik i jak na szesnastkę przystało słodkie miejsce odpoczynku. Do niewielkiego mokradła i świerkowo brzozowej gęstwy przychodzą w południowej godzinie sarny i jelenie by w ciszy i spokoju przeczekać największy upał. Malin w nim już nie ma, ale kiedy tamtędy przechodzę zawsze przypomina mi się ich cudowny z niczym nieporównywalny zapach i smak. Tak było i dziś, kiedy o zbyt późnej porze by spotkać jelenie, poszłam na Maruńskie Łąki. Nawłoć zwykle zwiastująca początek jesieni kwitnie już od miesiąca. 

Bobry, mimo suszy utrzymują wysoki poziom wody w swoich mieszkaniach za Dużą Kępą. 

Gdyby nie wiatr bawiący się strącaniem z liści resztki nocnego deszczu można by powiedzieć, że panowała tam martwa cisza. Wszystko ożyło nagle, gdy zza chmur wyjrzało słońce i zaczęło zaglądać w leśne zakamarki. 

Sikory zabrały się za szukanie jedzenia, a ja zaczęłam się uważniej rozglądać za jelenim porożem i… znalazłam stary połamany zrzut. 

Uznałam to za dobry znak i weszłam w stary las, że może tam, coś, gdzieś na polance, albo w chaszczach. Wyszło z tego tyle, że właśnie w chaszczach przy malutkim wypływającym z ziemi strumyku spotkałam strzyżyki. Czytałam kiedyś, że są ciekawskie i potrafią przysiąść blisko człowieka by mu się przyjrzeć. Najwyraźniej nie byłam ciekawym obiektem, albo może były głodne, bo skakały i skakały z gałązki na gałązkę, a jak już raz jeden usiadł koncertowo, to i ja koncertowo zdjęcia spaprałam. 

Do końca lata jeszcze dwa tygodnie, jeszcze mi się uda.