Niedzielny poranek nad Żurawim Stawem

Wiedziałam, że to będzie piękny poranek, wstałam o piątej, czyli z powodu zmiany czasu o szóstej i pomaszerowałam nad Żurawi Staw. Już w drodze słyszałam nawołujące się żurawie a kiedy dotarłam na miejsce, w powietrze wzbiła się ostatnia nocująca tam para. 

Nie szkodzi, bardziej chciałam zobaczyć narodziny porannych mgieł, srebro rzucane na wodę przez wschodzące słońce, złote poświaty nad szuwarami, cały ten bizantyjski przepych wschodu słońca nad wodą. I tak się stało. Ale najpierw 

siedząc pod świerkiem widziałam jak dwa dorodne bobry wyszły na chwilę z żeremia, przepłynęły kawałek, jakby skoczyły po szczypiorek do warzywnika i wróciły do domu. Po chwili przyleciała z powrotem para żurawi, a ptaki w lesie śpiewały coraz głośniej. Słońce idąc w górę grzało coraz mocniej i słychać było jak cichutko, pieszczotliwie szepcze

Tyś jest jezioro moje,
ja jestem twoje słońce,
światłami ciebie stroję,
szczęście moje szumiące.

(K.I.Gałczyński)

I wtedy na staw zaczęły wypływać kaczki.