Miękkie serce mysikrólikowej mości

Dzisiejszy, pierwszy od niemal dwóch tygodni rekonesans po łąkach i lesie przyniósł kilka ważnych ważności. A to, że rudzik przyleciał, że pani żurawiowa siedzi na gnieździe i pomrukuje ostrzegawczo na kruka i krogulca, co to także siedzą tyle, że na świerku i gapią się, komu by tu zwędzić jajo, że dwie pary gągołów wciąż są na Żurawim Stawie, że paszkot ma gniazdo w niedużym głogu przy drodze, że gęsi wciaż lecą, a mniejsze ptaki już urządzają wieczorne koncerty i sto innych spraw, z których trzy udało się udokumentować. Zaczęło się od tego, że na piaszczystej drodze między łąkami spotkałam żabę. Może trawna, a może dalmatyńska, ale oczy miała piękne, złote.

Pomyślałam, że to na szczęście i tak właśnie było. Czułam się szczęśliwa szwendając się po lesie, mimo, że okazji do zdjęć nie było i kiedy już się z tym pogodziłam, w rosnących przy drodze świerkach usłyszałam znajome dzwonienie.

Mysikrólik przeglądał gałązkę po gałązce w poszukiwaniu jedzenia. Niestety jak to mysikrólik śpieszył się bardzo, by do zmierzchu zdążyć napełnić brzuszek, w związku z czym na większości zdjęć wygląda tak jakby był on i jego duch. Jednak zauważywszy, jakie sztuczki wyczyniam by zrobić mu zdjęcia, zmiękło serce mysikrólikowej mości, okazał łaskę i czasami przystanął.

Tuż przed zachodem wybrałam się jeszcze raz na spacer mając nadzieję podejść od strony łąki żurawie wyjadające wysiany na polu owies. Jednak, jak to wiosną bywa, zasłuchałam się w ptasie śpiewy, a kiedy dotarłam na skraj pola okazało się, że żurawie widząc mnie od dawna, oddaliły się. 

Nagle, gdy słońce schowało sie za dużą chmurę, gdzieś między ową chmura a niebem rozległ się donośny klangor. Jakieś spóźnione stado leciało, może na nocleg a może gdzieś dalej na wschód, przecież to dopiero koniec marca.