Gągoły

Wczoraj z samego rana o 5.45 wybrałam się nad śródleśne jeziorko. Żurawi krzyk słychać było w całej okolicy. Zleciały się chyba wszystkie dzieci gniazdującej od lat pary, która co roku wyprowadza dwa młode. Odzywały się z różnych miejsc w lesie, gdzie było choć trochę wody. Kiedy dochodziłam do jeziorka nad głową raz za razem przelatywał żuraw. Skąd wiedziały, że idę nie wiem, ale kiedy dotarłam na miejsce, na łące pod lasem stały już tylko dwa. Wkrótce i one poderwały się i odleciały. Postałam chwilę i  zamierzałam odejść, gdy usłyszałam jakiś szalony plusk na wodzie. Obejrzawszy się zobaczyłam trzy gągoły, dwa kaczory i kaczkę. Zamiast stać nieruchomo niemal rzuciłam się w ich kierunku a te, zobaczywszy gwałtowny ruch, odfrunęły. Obejrzałam wschód słońca i wróciłam do domu. O gągołach i ich spektakularnych wiosennych walkach opowiadał mi Andrzej Waszczuk, ale na okolicznych bagienkach i jeziorkach nie spotkałam ich. Dopiero zeszłej jesieni zobaczyłam parkę na jeziorku przy Dąbrówce. Dziś od rana mżył deszcz, ale po siódmej przejaśniło się. Strasznie mnie ciągnęło nad to jeziorko. Co tam, może i pochmurno, najwyżej będzie to tylko poranny spacer.  No i co tu dużo mówić, na wodzie siedziało sześć kaczorów i co najmniej cztery kaczki.  Ale tam siedziało, jeziorko kłębiło się od nieustannego nurkowania, pędzenia po wodzie z rozpostartymi skrzydłami, przeganiania, zderzeń, pływania z dziobem i ogonem na wodzie jak torpedowy kuter. Tłukły się nawet pod wodą. Zbliżały się do siebie pędem i w odległości ok. metra oba a czasem i trzy dawały wściekłego nura. Po dłuższej chwili wypływały na powierzchnię, zarzucały głowę na grzbiet. Czasem było słychać okrzyk

- Wygrrałem, wygrrałem, wygrrałem

A czasem robiły przerwę na uzupełnienie tłuszczu na piórkach i na jedzenie. Widziałam jak jeden kaczor płynął na grzbiecie i pielęgnował sobie piórka na brzuszku. Te przerwy były bardzo krótkie i po chwili godowe szaleństwo zaczynało się na powrót. Przepraszam, że zdjęcia są wyłącznie dokumentalne, ale nie mam zupełnie doświadczenia w ptakach wodnych.

Tak się zapatrzyłam na wojujące gągoły, że nawet nie wiem, kiedy na łąkę pod lasem przyleciała para żurawi. Kątem oka zobaczyłam w przerwie między trzcinami ruch. Żuraw tańczył przed swą małżonką. Pierwszy raz widziałam to na własne oczy. To niezwykle piękny i wzruszający rytuał, wart osobnego posta.  Kiedy odchodziłam, na jeziorku panował taki sam kipisz ja o 8 rano. Zajrzałam tam jeszcze po 14, były już tylko cztery samce i dwie samiczki. Dwaj szczęśliwi, ale mocno zestresowani żonkosie pilnowali swoich wybranek przed napastliwymi kawalerami. Ciekawe, co będzie jutro?