Czas sytości

Odkąd pamiętam, pierwsze bocianie dni tuż po przylocie z wojaży wyglądały tak samo. Od wczesnego rana do późnego wieczora żerowanie na łące, a zaraz potem remont gniazda.  Właśnie na łące szukały jedzenia, a zaorane i obsiane pola były poza ich zainteresowaniem. Jeśli nie było nic do jedzenia, to i żaby były w menu, ale głównie myszy, karczowniki, nornice, a jak się zrobiło trochę cieplej to dżdżownice, pasikoniki i różne chrząszcze. Nigdy wiosną nie widziałam bocianów chodzących za traktorem. Nigdy, aż do zeszłego tygodnia, kiedy na pole sąsiada przyleciała głodna szóstka i do spółki z mewami, szpakami, pliszkami i nie wiem, kim tam jeszcze czekała na świeże skiby, by wydziobywać, wydobywać, podrzucać, łapać i jeść, jeść i jeść. 

Późno orane pole dostarczało im i zawartości mysich gniazd, i rosówek i pewnie larw chrząszczy. Kiedy traktor nadjeżdżał unosiły się w górę, bo wypatrzeć ten najlepiej zastawiony polny stół i powrócić do ucztowania, a po pełnym kulinarnych wrażeń dniu wracały do gniazd.

Bociany korzystały, a żurawie ze smutkiem gromadziły się na coraz mniejszym zielonym kawałku pola.

Kiedy do zorania został już tylko niecały hektar, bociany zostały na noc. O świcie zobaczyłam je drzemiące na skraju łąki w oczekiwaniu na dźwięk traktora, dźwięk wieszczący, że za chwilę uczta zacznie się na nowo.

Sikory, kopciuszki, mazurki biorą kąpiel nawet dwa razy dziennie, a one może z przejedzenia, albo z lenistwa miały dzioby, szyje i nogi uwalane gliną. To pewnie cena, by nie spóźnić się na ostatni taki posiłek. Teraz trzeba będzie wrócić do dawnych zwyczajów, do brodzenia w rozlewiskach, stawach, kroczenia po łąkach. Ale piękny czas kilku sytych kwietniowych dni długo zostanie im w pamięci.