Beczka bez dna

Dzisiaj jest taki dzień, że powinnam była wyjść z domu znacznie wcześniej i wrócić dopiero jak się ściemni. Zaczęło się od jaskółek pluskających się w Dąbrówce, 

potem było półtorej godziny siedzenia nad Pisą i dumania i kiedy już, już miałam zrezygnować, najpierw w czarnym bzie dała się słyszeć jakaś awantura, po czym wyleciał stamtąd kos, a po chwili "coś błękitem mignęło". 

Zimorodek jest bardzo zaborczy, kontroluje odcinek rzeki nawet na przestrzeni sześciu kilometrów, więc buszowanie kosa na brzegu nie spodobało mu się. Nadleciał, zanurkował i  z czymś w dziobie, przysiadł na gałązce. Zaczął to obracać, a ja jak zwykle zaczęłam wariować z emocji, bo prędzej bym się traczy spodziewała.  Jak już zjadł, zanurkował kilka razy i wyglądało to jak rozkoszna kąpiel, po czym usiadł na chwile w cieniu, przyjrzał się dziwnemu zielonemu kopczykowi z wystającą czarną rurą, którego wczoraj z pewnością tu nie było i odleciał. 

Czyż nie piękna ta Pisa? Dzisiaj już niczego więcej nie było mi trzeba. Wiem gdzie jest jego rewir i zawsze mogę tu wrócić. Po drodze spotkałam żerującego u podstawy pni dzięcioła dużego. 

Myślałam, że to na dzisiaj koniec atrakcji, ale wystarczyło, że wyszłam z domu na taras by odbyć pierwsze szukanie kleszczy, gdy nad łąką zobaczyłam szybującego błotniaka. 

Co go tam w południe przyciągnęło nie wiedziałam, ale kiedy dojrzałam na jaskrawo zielonym tle długie uszy domyśliłam się, co planował. 

Zając siedział jak sparaliżowany. Podchodziłam do niego powoli, a on się tylko obracał i kiedy pomyślałam, że jest ranny nagle pokazał, co potrafi. 

Mogłam wreszcie wrócić do domu. Ogarnęłam się trochę i ze szklaneczką soku usiadłam na tarasie i wtedy usłyszałam klekot. Na stodole sąsiada siedział bocian. 

Pomyślałam, rychło w czas, dobre dwa miesiące za późno, potem spojrzałam na stajnię Franka i Borówki, no nie, na wywietrzniku siedziały jeszcze dwa. 

Co robiły, czy zostały i będą odbudowywać gniazdo opowiem jak się sytuacja rozwinie. Do zachodu słońca jest jeszcze parę godzin, a nad stawem krąży właśnie czapla siwa. Taki dzień nazywa się „beczka bez dna”.