Szpak dziwak

Pod dachówkami domu gniazdują cztery szpacze rodziny, każda z jednej strony świata. Trzy są normalne, dawno zbudowały gniazda, zniosły jaja, teraz karmią młode. 

Czwarta rodzina wybrała sobie miejsce od południa nad tarasem, gdzie pod dachówką jest kawałek blachy. 

Ona wchodząc do gniazda ślizga się i musi zrobić ze trzy podejścia nim się tam dostanie. On też by tam chętnie zajrzał, ale nie daje sobie rady z blachą i ciągle szuka innego wejścia. 

Samczyk jak to samczyk ma żółty dziób z niebieskim refleksem u nasady. Ona także powinna mieć żółty dziób, ale z różowym refleksem, ma czarny. Oprócz szpaków od południowej strony mieszka  kilka par mazurków. Żadnemu z ptaków nie przeszkadza moja obecność, żadnemu prócz szpaka dziwaka. Kiedy mam ochotę na kawę na tarasie, on nie siada na dachu tylko na cyprysiku naprzeciwko

 i zaczyna lament

- jejuuuu, jejuuuu. Ona podlatuje i pyta

- co się znowu stało?

- jejuuuu, siedzi na tarasie

- niech siedzi, przecież tylko kawę pije,

- jejuuuu, a nie może w domu?

Skłonność do lamentów ma nie tylko z mojego powodu. Ona prosi,

- przynieś mi gałązkę wrotyczu, bo tu chyba jakieś insekty są. On leci, przynosi w dziobie kawałek uschłego mniszka, staje w pobliżu wejścia, słyszy jej głos, ale widzi tylko blachę, postanawia poszukać bardziej dogodnego wejścia, 

zagląda pod dachówkę wentylacyjną, wraca na rynnę i słyszy,

- gdzie jesteś?

Chce powiedzieć, że stoi tu blisko, otwiera dziób, mniszek spada na taras, a on, co ma powiedzieć, 

z gardła wydostaje się tylko,

- jejuuuuu, jejuuuu, a może być oregano?

- może, może, to nawet lepiej.

Zlatuje na rabatę obok tarasu i po chwili jest już na rynnie z gałązką świeżutkiego oregano. 

Z każdym przylotem jest to samo, nie wie jak się do niej dostać. 

Ona mówi,

- zostaw w rynnie, zaraz zejdę i sobie wezmę. I tak zanosi jej do rynny suche gałązki zeszłorocznego piołunu, krwawnika, 

przy czym spora część z tego, co przynosi ląduje na tarasie. Ona wychodzi, przy okazji rozprostowuje kości, zabiera to co przyniósł i wraca.

Dziś chyba jednak zaczęło się wysiadywanie, bo on uwija się z innymi szpakami w trawie. 

Ona czasami sama leci coś sobie złowić. Jeśli będzie ciepło to może i takie wysiadywanie na raty się sprawdzi, ale to będzie bardzo spóźniony lęg, bo tegoroczne młode są już całkiem spore, o czym miałam okazje przekonać się w poniedziałek. Synkowie sąsiadki znaleźli przy wejściu do domu małego ptaka i spytała co z nim zrobić robić. To był szpak, już opierzony. Takiego niepełnego podlota najlepiej odstawić na powrót do gniazda. Mój mąż wszedł na drabinę, zajrzał pod dachówki nad wejściem, a tam rzeczywiście było gniazdo, w którym siedział troszkę młodszy szpak. Malcy litując się nad losem nieszczęśnika gotowi byli kopać rosówki i karmić go, żeby tylko przeżył i chyba im nawet trochę żal było, że uciekinier wrócił do gniazdka.  Dobrze jest wiedzieć, że dwa domy dalej mieszka ktoś, kto z domu wyniósł miłość do przyrody i, że młoda mama potrafiła to przekazać swoim dzieciom.