sobota, 5 listopada 2016

Drapieżny sierpień cz.II - Nic nie przychodzi łatwo

Pstryknąć mu fotkę w locie, to żaden problem, ale zrobić jedno dobre zdjęcie podglądając bielika z ukrycia to, albo trzeba mieć szczęście, albo się solidnie przygotować, a najlepiej jedno i drugie. 


Z tzw. do trzech razy sztuka straciłam już dwa, pierwszy w styczniu, a drugi we wrześniu. Kończąc Drapieżny sierpień napisałam cdn. i nastąpił, ale nie taki jak myślałam. Tamtego dnia na łąkę wróciłam koło jedenastej i spodziewałam się, że dobrą godzinę przesiedzę na pusto. Ptasia ostrożność przeszła jednak moje oczekiwania, a może to nie była ostrożność tylko inna możliwość zdobycia pokarmu, pół kilometra dalej kombajn kosił pszenicę, a wiadomo, że wtedy można liczyć i na myszy i zajączki, albo jakieś spóźnione lęgi. Dopiero koło czternastej zobaczyłam dwa bieliki siedzące na modrzewiowej suszce w pobliżu czatowni. 


Nie tylko bieliki były zainteresowane obiadem, nie wiadomo skąd pojawiła się kania ruda, przez moment widziałam krogulca, był błotniak, orlik oraz, a jakże by inaczej kruki. 








Jednak zobaczywszy, że zmierzam w kierunku czatowni, wszyscy wynieśli się na stare pszeniczne rżysko, więc i ja dałam spokój. W poniedziałkowy ranek bielik lustrował łąkę, a to znaczyło, że przyzwyczaił się do miejsca i myślałam, że może wkrótce uda mi się zobaczyć go w akcji z bliska. I ponownie amatorów było sporo, pojawi się też drugi bielik, ale na kurzynę usiadły tylko kruki.  













Zrobiłam sobie dzień odpoczynku. Wiedziałam, że gdzieś robię błąd, albo nawet kilka błędów i w środę zasiadłam w czatowni grubo przed świtem, zanim jakikolwiek ptak się obudził, zanim pierwsze kruki wyleciały na patrol i to było bardzo dobre posunięcie. 


Szkoda tylko, że reszty nie przemyślałam tak gruntownie. Najpierw zjawił się jeden kruk, po chwili były już cztery, siedem, a w końcu siedemnaście. 



Nadleciały po cichu i bez nawoływań i korkowania zabrały się do jedzenia. Ale już po pięciu minutach zaczęły się awantury i odloty niby ze strachu. 



Myślałam, że odstraszają się nawzajem i nagle usłyszałam szum potężnych skrzydeł i zobaczyłam jak nad kruczym stadem zawisł bielik. 



Przejrzał się dokładnie, gdzie leży jedzenie i zaatakował, niestety nie udało mu się, źle wymierzył i w szponach zostało tylko źdźbło trawy. 


Spróbował jeszcze raz i jeszcze, ale kruki latały za nim jak F-16 starając się pokazać przewagę liczebną, i przeszkadzać jak tylko się da. Po kolejnej nieudanej próbie przysiadł trzydzieści metrów dalej na łące, zmęczony i zdumiony niepowodzeniem, a ja przeklinałam AF który piłował gałęzie, bielika nie widząc wcale. Wreszcie ptak poderwał się i spróbował jeszcze raz dostać do kurzych porcji. 


Coś się działo z obiektywem, ale z zamieszania i emocji nie wiedziałam, co. Ptaki były tak blisko, że z trudem je łapałam. 



Jest bardzo prawdopodobne, że bielik dopiął swego i umknął ze zdobyczą, bo kruki jeszcze chwilę nerwowo latały, a potem usiadły w trawie rozglądając się z żalem. Nie sądziłam, że potyczka dużego bielika ze stadem kruków będzie taka trudna i, że kruki z taką determinacją będą bronić tego, co znalazły. Kiedy i ja ochłonęłam, zobaczyłam co się stało z obiektywem, w tej całej szamotaninie, kręcąc nim na wszystkie strony by nadążyć za akcją zaplątałam go w moskitierę i najważniejsze zdjęcia w życiu robiłam przez siatkę. 


Zwlekałam z napisaniem tego posta, bo ciągle miałam nadzieję, że jeszcze przylecą, ale we wrześniu wiadomo, polowania i co za tym idzie mnóstwo okazji do łatwego zdobycia jedzenia. Może to i dobrze, bo kilka spraw przemyślałam, trochę poczytałam. Pewnie kiedyś przyjdzie taki dzień, że się spotkamy i ja będę o tym wiedziała, a on nie i uda mi się zrobić ładne zdjęcia. Prawie udało się z jeleniami, uda się i z bielikami. Muszę tylko być cierpliwa, a wtedy, nie, nie, nie założę sobie pętli na szyję i trzeciej części nie będzie, będzie taki zwyczajny bielikowy post.

22 komentarze:

  1. Mnie tylko pozazdrościć zostaje. Piękne te drapole, że o krukach nie wspomnę :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Właśnie w ten ostatni dzień kruki były fantastyczne , nie wiedziały, że tam siedzę, tylko, że to na bielika czekałam i tylko o nim myślałam, no i na koniec sama z siebie się śmiałam. Dziękuję!

      Usuń
  2. O świcie, a nawet przed świtem... niesamowite to dla mnie i nie do osiągnięcia, chyba żebym się nie kładła wcale.
    Zdjęcia i tak są niesamowite, choć przez siatkę. A dodatkowo robi na mnie wrażenie nagi, koronkowy modrzew ponad innymi drzewami.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dokładnie o 4.12, ale na wsi to nic nadzwyczajnego, najgorzej wyjść z domu, a potem to już tylko myślisz czy przylecą. Modrzew niestety usechł, ale przez to jest dla nich taki atrakcyjny jako punkt obserwacyjny, nic im nie zasłania widoku. Szkoda go, dość często robiłam zdjęcia tej miedzy i muszę poszukać, czy mam go jeszcze żywego.

      Usuń
  3. i jest historia! to zaplatanie w siatke dodalo dramaturgii Twojej opowiesci..a pewnie kiedys przyjdzie ten dzien, ze Twoje zdjecia Ciebie zadowola, ale my czytacze Twoi i tak jestesmy zachwyceni, mnie zdjecia krukow uwiodly! i niech Ci te 5 tygodni uplynie szybciutko...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Taki z tego gipsu pożytek, że siedzę i nadrabiam zaległości. Nie chciałam o nich pisać, bo rzeczywiście zależało mi na ładnych zdjęciach, tylko nie wiem po co, bo i tak zawsze sama historia jest najfajniejsza, no ale naszło mnie i już, a trzeba było te kruki obserwować, a nie nasłuchiwać i wypatrywać bielika. Dzięki!

      Usuń
  4. Stado kruków wygląda wspaniale, zazdroszczę kani i orlika. One lubią żyć w pobliżu wody. Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I orlika i kanię widuję co roku, niestety nie wiem gdzie mają gniazda, może kiedyś uda się wyśledzić, ale najbliższa solidna woda jest 1,5 km ode mnie. Dziękuję i pozdrawiam.

      Usuń
    2. Ano właśnie, mi się niestety orlika jeszcze spotkać nie udało. Tym bardziej podziwiam Twoją Warmię. Kanię tylko raz w tamtym roku zobaczyłam nad jeziorem, pewnie rudą.

      Usuń
    3. Życzę Ci by w przyszłym roku przyleciały i orlik i kania.

      Usuń
  5. Ty za bielikami, a ja za świteziankami się bezskutecznie uganiam. Kiedyś na pewno się uda :-). Dobrze mieć jakiś cel :-).

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na początku czerwca wybrałam się na kajak i na rzece przy brzegach były setki świtezianek, lubią też niewielkie zarośnięte strumyki. Wierzę, że obu nam się uda.

      Usuń
  6. Kurczę, zdopingowałaś nas do stawiania budy, jak nikt:) Super reportaż! Dopadniesz go. Ja to czuję!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Źle ją zlokalizowałam, bo teraz tam jest długo cień, ale to że jest to skarb:)) Mam nadzieję, dzięki:))

      Usuń
  7. ale super obserwacja ! bardzo podoba mi się zdjęcie mijania bielika i kruka.. i stado kruków, wygląda wspaniale :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Przeszłam przez to z "gorącą głową" i mam nadzieję na spotkanie na zimno i dobre zdjęcia. Zrobiłam ich wtedy wiele, a tylko te jako tako nadają się do ilustracji. Dziękuję!

      Usuń
  8. Cały ambaras wynikał z faktu, że to młody bielik. Kruki doskonale wiedza co wtedy robić. Nie boją się młodych bielików, a te są zbyt nieporadne by im w jakikolwiek sposób zagrozić. Kruki czy coś nadlatuje czy nie, co jakiś czas podrywają się - taka taktyka przepłaszania ewentualnych konkurentów ale też sposobność do rozejrzenia się po okolicy czy nie nadchodzi lis lub inne zagrożenie.
    Inna sprawa, że młody lis ze stadem kruków też sobie nie poradzi :) Fajne zmagania. Od ponad roku nie siedziałem w budzie, ale tej zimy chcę kontynuować pracę nad krukami. Mam już sporo materiału i obserwacji. Chodzi mi po głowie jakaś monografia poświęcona Im właśnie ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To dlatego on tak długo się przymierzał i potem zgłupiał gdy musiał latać wśród tych czarnych pocisków:) Usiadłam przez żniwa, normalnie są na początku sierpnia i na rżysku królują bociany, ale w tym roku przez deszcz były w końcu sierpnia i zamiast bocianów zleciały się drapole, żal było nie skorzystać i żałuję, że wcześniej nie poczytałam o zachowaniu bielików:) Bardzo dobry pomysł z krukami, są niesamowite.

      Usuń
  9. Normalnie cała plejada drapieżników tam u Ciebie występuje... Wspaniałe widoki i spostrzeżenia. Wierzę, że w końcu uda Ci się Spełnić swoje marzenie o Bieliku. Powodzenia.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiara czyni cuda i tego będę się trzymać. Łatwiej by było tak jak u Ciebie, nad wodą, ale teraz kiedy zrobiło się zimno, to może przypomni sobie stare kąty, żeby tylko wreszcie pokazało się słońce. Dzięki!

      Usuń