Drapieżny sierpień cz.1

Deszczowa wiosna i takież lato sprawiły, że trawa na Dużej Łące porosła do pasa, ale też przez deszcze długo nie można było zrobić siana i korzystanie z czatowni nie było możliwe. W połowie sierpnia trochę zatęskniłam za drapieżnikami chodzącymi po ziemi i postanowiłam sprawdzić czy któreś się skusi na przykład na „kurę w trawce” i skusiła się, najprawdopodobniej samica błotniaka. 

Niestety lot był tylko patrolowy, ale wkrótce z propozycji skorzystał kruk chytrusek. I to spotkanie było krótkie, bo mimo wydeptanej ścieżki ptak  dziobem przeciągnął porcję za chaszcze i tylko oko wychylił, czy aby na pewno nie idę mu jej odebrać, 

po czym na wszelki wypadek, chwyciwszy duży kęs odleciał. 

Doczekałam się wreszcie kilku suchych dni, trawa została skoszona, a czatownia odsłonięta, ale zasiadka odbyła się dopiero w minioną środę. Najpierw, niemal bezgłośnie przyleciał myszołów, i bez zbędnych ceregieli zabrał się do jedzenia. Kęs po kęsie znikał w dziobie, a on czasem tylko rozejrzał się na boki sprawdzając czy jest bezpiecznie.

Tak było jakieś sześć minut, a potem oprócz na boki zaczął też spoglądać w górę i po chwili odleciał. 

Na jego miejsce usiadł błotniak i już taki spokojny nie był. 

Nastroszył pióra na szyi i karku, zlustrował okolicę i dopiero wtedy zaczął jeść. 

Niezbyt długo cieszya się dostępem do talerza, bo z darmowej wyżerki postanowił skorzystać orlik krzykliwy. 

Ten to już był niezwykle ostrożny i nie wiem czy to ja go zdenerwowałam, czy może widział to, co ja dopiero z domu zobaczyłam, w każdym razie nie tknąwszy kurzęciny, odleciał. Tak to tak, złowiwszy trzy piękne drapole poszłam do domu. I czemuż to zrobiłam? Dlaczego nie zaczekałam?  Zobaczyłam go piętnaście minut później, stał na łące niedaleko czatowni, wielki, piękny, dorosły bielik. Kiedy wybiegłam z domu już był w powietrzu, a nad nim krążyły dwie kanie. Kto mógłby przypuszczać, że w środę koło południa prawie wszystkie mieszkające w okolicy ptaki drapieżne zapragną leżących na mojej Dużej Łące porcji rosołowych. Ból był okrutny, ale na środzie świat się nie kończy. Czwartek by piękny, słoneczny i tym razem pierwszy zjawił się błotniak, 

podjada nieco i znowu zmuszony był ustąpić miejsca orlikowi, 

a on z kolei został wypłoszony przez kombajn zbierający pszenicę na polu obok. Na kolejne spotkanie musiałam czekać aż do dzisiaj, a dzisiaj sprawy wzięły w swoje pazury kruki i nieźle namieszały. Najpierw dwójka przez godzinę latała nad łąką w tę i z powrotem skrzętnie omijając czatownię. Wyglądało to na loty zmyłkowe, że jeśliby kto w okolicy pomyślał, że one widzą jakieś mięso, to nic z tych rzeczy. Wreszcie podleciały po cichu, jeden usiadł przy porcji,

a drugi na brzozie. Z brzozy dało się słyszeć,

- i co tam mamy?

- Poczekaj zaraz sprawdzę.

I zaczęły się podchody, podbiegania, odskakiwania bokiem, a nawet badania dziobem leżącego obok pniaka. Wreszcie badacz stwierdził

- kurzyna, będzie barrrdzo fajne śniadanie,

- już terrraz?

- Nie poczekajmy trrrochę, upewnimy się, że nikt nas nie widział, a na rrrazie ja to wszystko trrrochę ukrrryję.

Kruk badacz zaczął wyrywać trawę i maskować zdobycz, ten na brzozie z emocji zaczął korkować, a po chwili oba odleciały. 

Czekałam, czekałam i po godzinie poszłam do domu na śniadanie.

cdn.