Łagodne i ciche

Deszcz padał i padał od tygodni, aż wreszcie słońce przedarło się przez chmury. O tym, że będzie piękny dzień sarny wiedziały dobrze przed brzaskiem, nie wiadomo skąd, ale wiedziały. Spory rudel pasł się na popszenicznym rżysku porośniętym słodkim perzem oraz świeżo skiełkowanym ziarnem, co to podczas żniw sypało się z zepsutego kombajnu. 

Stado z wolna przemieszczało się na wschód w stronę głogowego gaju i łąki z gęstą niekoszoną w tym roku trawą. I gaj i łąkę tuż po wschodzie zalało słoneczne ciepło, więc mogły tam jednocześnie w spokoju trawić, odpoczywać i wygrzewać się. Kiedy ponownie poczuły głód ruszyły na łąki, ale już podzielone na mniejsze grupy. Pięć wróciło na rżysko, a reszta popasała przesuwając się na północ. Po drodze była łąka, na której jeszcze na początku jesieni rosły kępy smakowitej lucerny, niestety stado krów wymknąwszy się spod kontroli zmęczonego czymś od rana pasterza wyjadło niemal wszystko. Jednak trzy młode kozy jeszcze kilka słodkich listków znalazły, 

próbowały do nich dołączyć dwie inne sarny, ale wysunąwszy głowy zza miedzy i dojrzawszy nazbyt blisko człowieka zrezygnowały i zawróciły w stroną stada, które zostało na rżysku. 

Trójka kózek tymczasem dotarła do szerokiej miedzy porośniętej nie tylko trawą, ale i łąkowymi ziółkami. Wybierały co smaczniejsze kąski wracając od czasu do czasu na łąkę w poszukiwaniu lucerny.

Nagle z łąki za drogą przyszła do nich dorosła koza sprawdzając czy to, czym się młodzież raczy nadaje się do jedzenia, a po chwili dojrzawszy człowieka zaczęła mu się dokładnie przyglądać. 

Pewnie gdyby był dalej zarządziłaby ucieczkę, ale bliskość i zupełny brak zapachu zdezorientowały ją. A może to słońce, sytość i senność spowodowały, że nie dała żadnego sygnału do ucieczki.

Podbiegła kawałek w stronę płotu, rozruszała swawolne i rozleniwione piękną pogodą młódki,

po czym powiedziała,

- moje miłe, ta miedza mimo, że rośnie tu wysoka trawa, to nie jest dobre miejsce na poobiednią drzemkę,

- ale my nie chcemy jeszcze spać

- chcemy, nie chcemy, sen was zmorzy nagle i musicie nauczyć się wybierać bezpieczne miejsce. Najlepiej jak wrócicie w tarniny, przez które niedawno przechodziłyście.

Kózki pobrykały jeszcze trochę po łące i ostatecznie udały się tam gdzie nakazała starsza, mądra opiekunka, 

a ona sama powoli bez strachu przeszła drogę i zniknęła za ścianą świerków. 

Tam czekała na nią jej dzieci, dwie córki i syn. Oni także mieli ochotę na sen, ale miejsce musiało być wybrane z rozwagą i w tajemnicy przed światem, a tu znowu pojawił się człowiek. Matka tłumaczyła dzieciom, że ludzi trzeba się bać, opowiadała o własnych doświadczeniach, o tym, jak pierwszy raz poczuła zapach człowieka i zaraz potem musiała uciekać, kiedy od strasznego huku zginął jej brat. 

Dzieci jak to dzieci stęsknione za słońcem myślały jak tu jeszcze trochę poskakać, ale strach nakazywał stać przy matce i słuchać jej poleceń, a matka nakazała ucieczkę.

Biegły przystając co chwilę i patrząc, co robi człowiek, a że nie szedł za nimi zatrzymały się pod sosnami. 

Chciało im się spać, ale matka poprowadziła je dalej, przez las nad stawem, przez drogę i dopiero w zaroślach za stajnią pozwoliła zatrzymać się i ułożyć do drzemki. Niby takie proste to sarnie życie, a tyle się trzeba nauczyć, tyle zapamiętać, by zwyczajnie doczekać świtu. One doczekały, człowiek oglądał je następnego dnia na srebrnej od szronu łące nad Marunką. 

Nie pokazał się im. Pewnie, że cudownie by było, gdyby kiedyś podeszły i pozwoliły się podrapać za uchem, albo dały sobie wyciągnąć kleszcze, ale ludzie są różni. A jakby trafiły na złego człowieka? Są takie piękne, łagodne i ciche, lepiej jednak niech pozostaną dzikie i nieufne, tak będzie dla nich bezpieczniej.