Świt do świtu podobny

Świt do świtu podobny, ale tylko na początku. I wczoraj i dzisiaj, dobrze po czwartej w pasie dużych drzew za stajnią nawoływała się para puszczyków. On trochę skrzeczał, trochę uchuchuchał, ona odpowiadała po swojemu. Wczoraj pod lasem z rzadka porykiwał byk, wczoraj też mgła jak mleko trwała i trwała. O ósmej zniecierpliwiona postanowiłam mimo wszystko wybrać się nad Nenufarowe Jeziorko, bo tam przecież mogło być inaczej. Napotkany po drodze kowalik kręcił głową i kuperkiem i mówił,

- gdzie tu sssensss w taką mgłę, gdzie sssensss?

-Już ty się nie martw maleńki, bo nad jeziorem może nie być mgły i czuję, że czeka mnie tam jakaś miła niespodzianka. Miałam racje, przywitał mnie ptasi harmider i dosłownie po minucie na gałązce olchy przysiadł zimorodek. 

Przyglądał mi się uważnie i uznawszy, że lepiej obejrzy mnie sobie z innej gałązki przeleciał kawałek dalej, po czym wycofał się w głąb małej osłoniętej zatoczki. 

Jego miejsce na chwilę zajął jakiś maluch, łyskający białym lusterkiem w ogonie. 

Niestety nie wiem, co za jeden. Po piętnastu minutach wrócił zimorodek 

i znowu przyglądał mi się, po czym wykonał pokazowy lot tuż nad wodą, mknąc prosto i szybko jak strzała i więcej się nie pokazał. Kiedy wracałam do domu także spotkałam kowalika spacerującego szybciutko po asfalcie. 

Zapytał,

- i jak tam ssssspotkanie,

- przyleciał zimorodek,

- to wsssspaniale, wsssspaniale.

Było wspaniale, bo od wiosny próbowałam udokumentować spotkania na Nenufarowym Jeziorku, ale nie udało mi się nawet maziaja zrobić, taki był szybki. Tak było wczoraj, a dzisiaj prócz puszczyków w okolicy nieźle trąbiły trzy byki. Tak, to tak zebrałam się po piątej i poszłam na łąkę pod las. Słońce powoli wyzłacało chmurki,

ale łąka i pasący się na niej koziołek były jeszcze w zupełnym cieniu i mgle. 

Byk, który do tej pory stał w miejscu, zaczął się oddalać. Wystarczyło, że dotarłam do następnej górki, za którą dopiero co było go słychać, a on już odzywał się zza następnej. 

Dałam za wygraną, jeszcze za nim szłam, ale zatrzymywałam się, by oglądać niezwykły tego ranka wschód słońca, 

a on porykiwał już gdzieś za siódmym pagórkiem, a może nawet w lesie. Na śniadanie zdążała para myszołowów i jeszcze raz przekonałam się jak inaczej, piękniej wyglądają ptaki o złotej godzinie. 

Jak świat wygląda pięknie. 

Świt do świtu podobny, świt od świtu piękniejszy, ale najpiękniejszy ten świt, który przede mną.