Skarb

W połowie września rykowisko było na tyle zaawansowane, że byki ryczały noc w noc i od czasu do czasy zaglądały na moją Dużą Łąkę. Zawsze tak robią na początku, gdy konkurują o względy łań. Jeden z nich ryczał wyjątkowo potężnie i bardzo, bardzo chciałam , choć z daleka zobaczyć go. Wiedziałam, że to jest prawie niemożliwe, bo byki im starsze, tym więcej maja doświadczenie, mądrości i przebiegłości w unikaniu spotkań, szczególnie z ludźmi. Tamtej nocy ryk byka, potężny, niski, niczym pomruk niedźwiedzia słychać było to z jednego to z drugiego końca mojej łąki. Nad ranem przeniósł się za miedzę, ale jeszcze był blisko. Słońce krwawo wzeszło i po chwili schowało się za szerokie pasmo chmur. 

Zalegająca nad łąkami mgła nie zachęcała do spaceru, ale byk kusił bardzo. A może na łąkach mgła jest niżej, może chociaż czubki poroża da się zobaczyć? Poszłam, a raczej pobiegłam mając nadzieję, że zdążę nim wejdzie do lasu. Nie zdążyłam, na łące zastałam sarnią parę i dobywający się z gęstwy leśnej pomruk byka. 

Nie byłam przygotowana na dłuższą wędrówkę, właściwie na żadną, a jednak to coś, co tkwi w nas od najmłodszych lat do późnej starości, coś, co tłumi głos rozsądku i każe podążać za marzeniem spowodowało, że przeskoczyłam rów i weszłam w wysokie, pełne kleszczy, mokre od mgły i rosy trawy. Zapadła jakaś dziwna cisza, zrobiłam kilka kroków, gdy z miejsca skąd wcześniej dochodził ryk byka wybiegły trzy łanie. Nie czekały by mi się przyjrzeć tylko popędziły w stronę starego lasu. 

Przez głowę przemknęło błyskawicznie, że on tam ciągle jest, a jeśli to TEN BYK i jeśli to jego harem, to za chwilę za nimi podąży. Stałam nieruchomo jak skała i doczekałam się, wysunął się spokojnie z gęstwiny i patrzył na mnie. 

Oj byku niemądry pomyślałam, gdyby na moim miejscu był myśliwy już by było po tobie. Odwrócił głowę szukając wzrokiem łań i wreszcie dotarło do niego, że jest w niebezpieczeństwie. Porwał się do galopu i po kilku susach nie było po nim śladu. 

Wracając obejrzałam sobie dokładnie trasy nocnej wędrówki jeleniego stadka. Byłam szczęśliwa, że już drugi raz w tym roku udało mi się bezpośrednie spotkanie z jeleniami, szczęśliwa i nieświadoma, kogo udało mi się upolować. Prawda jest taka, że nic nie wiem o jeleniach, nic według mojego pojmowania zwierzęcego świata. Zdjęcie pokazałam Leśnemu i tylko dzięki niemu wiem, że to był byk doskonały, stary byk w tzw. trzeciej klasie wieku, że dlatego miał przy sobie tylko trzy łanie i stąd też jego potężny głos, że kark potężny, że wysoki w kłębie, że oczniaki szeroko rozstawione… i jeszcze wiele, wiele więcej. Blog Krzysztofa Leśne opowieści to kopalnia wiedzy nie tej encyklopedycznej, którą każdy znajdzie w googlach, ale tej najpiękniejszej, pełnej emocji i miłości do przyrody wiedzy człowieka, który jest w lesie codziennie po to by ten las ciągle poznawać. Dziękuje Ci Krzysztof, gdyby nie Ty, nie wiedziałabym, jaki jeleni skarb udało mi się zdobyć.