Taki poranek

W taki poranek jak dziś można chodzić po łąkach, polach i lesie bez końca. Niebo jest bardziej niebieskie niż zwykle, chabry bardziej chabrowe, 

a zwierzyna sama wchodzi w oko. Wreszcie można odetchnąć po dwóch dniach wściekłego wiatru, przestać się martwić, że drzewo spadnie na kark, albo, że niezbyt jeszcze gotowe młode trzeba natychmiast zmusić do opuszczenia gniazda, bo stary jałowiec gnie się w pół. A dzisiaj sielsko, anielsko, spokojnie. Stadko całkiem już wyrośniętych kosich podlotów buszowało przy drodze u wejścia na Maruńskie Łąki,

a na łąkach buszowała piękna mgła, kręcąc się jakby łąka była wielką zieloną filiżanką, w której ktoś właśnie zamieszał gorącą herbatę. 

Na Żurawim Stawie cisza tylko od wschodniej strony gągołowa kaczka przyglądała się czwórce swoich nieustannie nurkujących dzieci. 

No może nie tak do końca spokojnie, bo przy południowym brzegu na czubkach sosen obserwowały okolicę dwie czaple siwe.  Kiedy się wychyliłam zza świerka odleciały ględząc coś pod nosem, że o tej porze to ludzie powinni jeszcze spać. No to poszłam sobie dalej, bo las grał taką cudną ptasią muzykę, że wystarczyło samo słuchanie bez oglądania solisty. Przy okazji siedzenia na pieńku odkryłam dziuplę, w której być może gniazdowały gągoły. 

Przy Marunce zdenerwowane gąsiorki próbowały mi wyperswadować przechodzenie koło głogu, bo, jak co roku mają tam gniazdo. 

Nie wiem, czemu miały pretensje, bo trawa tak wysoka, że prawie mnie w niej nie było widać.

Po obu stronach drogi, całkiem blisko odzywały się derkacze, a kawałek dalej inna para gąsiorków, znacznie mniej płochliwa pilnowała założonego w gęstych krzakach tarniny gniazda, z którego już odzywały się młode. 

Kiedy myślałam wracać do domu w nieco niższej trawie dojrzałam rudy kuperek pasącej się sarny. Była bardzo blisko i najpierw udawała, że nic ją moja obecność nie obchodzi. Strzygła uszami po każdym pstryknięciu by wreszcie lekko się oddalić, a potem popędzić do lasu. 

Kiedy odprowadzałam ją wzrokiem w głębi łąki wypatrzyłam jeszcze koziołka. 

A potem coś wypłoszyło żurawia i żerujące na krowim stawku kaczki, 

a potem za drogą dość blisko i wyraźnie zagulgotał kulik wielki. No, pomyślałam, mam cie bratku. Ale niestety, poderwało się coś takiego z chaszczy i poleciało gdzieś na północ i czy to było onże nie mam pojęcia, ale lubię myśleć, że to był właśnie kulik. 

Kiedy już wróciłam do domu i piłam kawę na tarasie, na brzozie za pastwiskiem przysiadł sobie orlik. To nie pierwsza jego wizyta nad moją Dużą Łąką, ale pierwsza, jako tako udokumentowana. Siedział, obserwował, zlatywał na łąkę, na pole pszenicy, chwilę podreptał, przelatywał na następną brzozę i tak wyciągnął mnie na kolejny krótki spacer. 

Koło południa okazało się, że gniazdujące w stajni kopciuszki wyprowadziły młode, a kiedy usiadłam do pisania, na srebrnym świerku za oknem zabrały się za budowę kolejnego gniazda dzwońce. I znowu będzie co opowiadać.