Przedostatni dzień jesieni

Wschody słońca ostatnio bywają rzadkością. Niby w nocy świecą gwiazdy, niby koło piątej nad ranem też, a kiedy już przychodzi ten właściwy moment to nagle namnażają się chmury albo zawisa mgła i tyle. Dziś miało być cały dzień słonecznie, a było jak zwykle, czyli słońce pokazało się dobrze po południu, ale zostało i to mnie skusiło do krótkiej wyprawy nad Bobrze Bagno. Woda tam niska jak wszędzie na Warmii i śladów obecności bobrów niewiele. Kilka zbobrowanych leszczynowych gałęzi i znaczny postęp w trwających od czterech lat pracach nad spuszczeniem grubego dębu. 

Dorastająca bobrza młodzież poszła na swoje, a rodzice aż tyle jedzenia nie potrzebują zwłaszcza, że co innego im teraz w głowie, bo zbliża się okres godowy. Bobry nie wyszły mimo moich usilnych telepatycznych prób namówienia ich do pokazania się.  Pokazał się za to księżyc i nawet dał się sfotografować podczas brania kąpieli w Bobrzym Bagnie.

Na czubku wspomnianego dęba kuł dzięcioł czarny, ale na foty nie dał się namówić, bielik przeleciał mi nisko nad głową i tak pięknie podświetlało go zachodzące słońce, a uwięziony w statywie aparat za nic nie chciał się uwolnić. Żal straconych okazji skierował wreszcie moją uwagę ku czemuś, co nie było tylko błyskiem w oku, nie uciekało spłoszone, a trwało już jakiś czas i z minuty na minutę stawało się coraz piękniejsze. Nie oglądałam tego sama, na dużej łące w sporej rozsypce pasło się stadko saren 

i między jednym kęsem, a drugim także spoglądało na trwający właśnie zachód słońca, zakończony efektownym halo w postaci słupa. 

To taki piękny prezent od odchodzącej właśnie jesieni dla tych co lubią  patrzeć w niebo.